Sorry hoor, mag ik hier even klagen? Ik weet dat het eigenlijk niet de bedoeling is, zo aan het begin van het nieuwe jaar, nu iedereen nog heppie de peppie is en bomvol zit met goede voornemens. Maar het moet gewoon even. Wanneer je op zo’n fijne plek bent geweest, waar niets moet en alles mag, zorgt dat nou eenmaal voor een groot contrast met de terugreis die ik vannacht meemaakte.
‘Pfft, ik heb echt helemaal niet geslapen.’ mopperde ik, terwijl we in rij nummer zoveel stonden te wachten, ditmaal om nog maar eens mijn paspoort te laten controleren. ‘Ja, dat heb je toch echt zelf in de hand.’ zei papa. Er was maar één correct weerwoord. ‘Nee, pap. Vandaag niet.’
Laat me de situatie waarin ik me bevond even schetsen. Er waren natuurlijk de krappe vliegtuistoelen en krijsende baby’s – business as usual. Maar naast me – of ja, aan de andere kant van het gangpad, dat gelukkig nog wel – zat een man. En die man produceerde het smerigste geluid dat ik kan bedenken: hij haalde om de tien seconden zijn neus op. Heel luidruchtig – je hoorde gewoon wat er allemaal naar boven kwam. Nu zal je denken, joh, dat doet iedereen toch wel eens, stel je niet aan. Maar echt – acht uur lang daar naar luisteren is erg. Het houdt je uit je slaap – koptelefoons hadden geen zin. Ik heb hem een paar keer heel vuil aangekeken, maar of hij merkte het niet, of hij negeerde me. Ik had bijna mijn kussentje tegen zijn hoofd aan willen gooien. En het allerergste: op tafel had hij een stapel van minstens tien zakdoekjes liggen. HAD ER IETS MEE GEDAAN, MAN!
Los van dit alles: ik heb een heerlijke vakantie gehad. Maar dat wisten jullie natuurlijk al.
De kunst van 
Als je dat eenmaal opvalt dan kun je dat niet meer los laten. Ik zit vaak s ochtends in de trein op hetzelfde tijdstip en dan is er een man die om de 10 seconde zijn keel schraapt. En die zit al-tijd bij mij in de buurt zodat ik het hoor. Heel naar!