Muziek is voor iedereen anders. De manier waarop je ernaar kijkt en wat het met je doet. Sommige mensen weten er alles vanaf. Ze weten precies wat ze mooi vinden, wat hun favoriete muzikanten, genres en liedjes zijn. Daarnaast zijn ze altijd op de hoogte van de nieuwste, gaafste en onbekendste bandjes en zangers die op het punt staan om door te breken. Je hebt die mensen. En dan heb je mij.
Ik houd heel erg van muziek, begrijp me niet verkeerd. Ik speel zelf piano en luister ook heel graag naar allerlei liedjes, op allerlei momenten. Tijdens het studeren, terwijl ik hardloop, als ik heel hard mee wil zingen, wil dansen, terwijl ik me opmaak of wanneer ik in mijn eentje naar huis moet fietsen. Muziek doet een hoop: het kan mijn stemming veranderen, een herinnering terugbrengen of een geweldige gebeurtenis nog beter maken.
Muziek is belangrijk voor me – maar toch ben ik er niet zo ‘goed’ mee. Ik ontdek nooit nieuwe dingen en kan mijn eigen smaak ook niet zo goed onder woorden brengen. Ik vind zo veel leuk: pop, klassiek, indie, singer-songwriter (al moet ik eerlijk bekennen dat ik vaak niet eens weet tot welk genre iets behoort…). Voor mij dus geen wekelijks gemaakte, verse playlist met de nieuwste liedjes. Maar laatst ontdekte ik toch iets nieuws, al was het op een wat ongebruikelijke manier.
Een paar weken geleden fotografeerde ik bij het jaarlijkse concert van mijn school. Samen met de presentatrices was ik in de kleedkamer van de Effenaar, een grote concertzaal in Eindhoven. We waren aan het kletsen en omkleden, ik zette wat lijntjes eyeliner, toen we op de gang iets hoorden. Twee jongens die ook meewerkten aan het concert stonden voor de deur. ‘Dat was Matt Simons!’ zeiden ze. We wisten dat hij die avond ook in de Effenaar zou optreden. En daar kwam hij plots de lift uit. Eerder die middag hadden we al lachend voor zijn kleedkamer gestaan, waar een bordje met ‘Matt Simons’ op de deur hing. En nu liep hij er naar binnen. ‘Hi guys,’ zei hij. De jongens besloten aan te gaan kloppen voor een foto, maar dat vonden wij niet kunnen. Een kleedkamer hoort een rustige plek te zijn, waar je je kan voorbereiden zónder hysterische fans, vond ik.
Ongeveer twintig minuten later was het tijd om te gaan: het concert zou zo beginnen. Ik stond in de gang te wachten tot iedereen zijn schoenen aan had, haren had gecheckt en ‘zit mijn jurk wel goed?’ Toen hoorde ik een stem zingen. Een mannenstem. Heel mooi zingen. Het waren slechts flarden van liedjes, maar toch klonk het prachtig. Ik zette heel zachtjes wat passen dichterbij, en zag dat de kleedkamer van Matt Simons openstond. Een mini live concert, op drie meter afstand. Een paar minuten lang stonden we met ingehouden adem te luisteren, maar toen moesten we echt gaan.
Eenmaal thuis wilde ik natuurlijk meer. Ik downloadde zijn album Pieces, en sindsdien staat het op replay. Dat is iets wat me vaak overkomt. Ik hoor een liedje op de radio en zoek het album op. Vaak vind ik de nummers die daarop staan veel mooier dan dat nummer dat iedere dag 100 keer gedraaid wordt. Matt Simons’ ‘With You’ vind ik mooi. Maar ‘Pieces’ (het nummer, niet het album) spreekt me nog meer aan. En ook de andere (relatief onbekende) nummers op zijn album zijn super. En misschien ben ik wel weer de laatste die het ontdekt, maar dat maakt me niet zoveel uit. Ik heb weer een nieuw album om grijs te draaien.
De kunst van 