MARRAKECH: DAY #1 FIRST IMPRESSIONS

‘Milou, maak jij een wereldreis of zo?’ was een vraag die me laatst via Whatsapp gesteld werd. ‘Amsterdam, Antwerpen, Parijs en Marrakech in één vakantie!’ Ik ging naar Amsterdam en Antwerpen met mijn nichtje, een paar spontane dagen Parijs met een vriendin en haar ouders, en dan ook nog op (een lang van tevoren geplande) vakantie met mijn eigen familie. Mij hoor je absoluut niet klagen!

Ik heb een heleboel verhalen over Marrakech gehoord en gelezen. Verhalen van mensen met slechte ervaringen: diefstal, problemen met apen en slangen, opdringerige hennatatoeëersters, en nog meer bizarre dingen. Daarnaast ook veel positieve geluiden, van mensen die de tijd van hun leven hebben gehad. Nou ben ik niet iemand die altijd uitgaat van de goede afloop van dingen. Sterker nog: meestal ga ik daar niet van uit (want dan kan het alleen maar meevallen, is dan mijn redenatie. Pessimistisch, i know, maar wat doe je eraan?).

Die verhalen over geweldige ervaringen was ik dus een beetje vergeten toen we op de eerste dag over Djemaa el Fna liepen, één van de grootste en drukste pleinen van de stad. Overweldigend, is denk ik het goede woord om het te beschrijven. Van alle kanten kwamen er indrukken op me af. Honderden mensen krioelden over het plein. Lopend, in tuk tuk’s, op scooters, in huifkarren. Daarnaast waren er veel dieren: paarden die de huifkarren trokken, compleet verwaarloosde ezels, zwerfkatten, aapjes in kooitjes, slangen (!!!) die bezwoeren werden door fluitspelende mannen. En er was lawaai. Brommende en toeterende voertuigen, muziek van artiesten en Cd-spelers, roepende mensen. En daar liep ik dan tussen, in mijn zomerjurkje met daaronder mijn melkflesbeentjes (maar daar wordt aan gewerkt). Kun je het je voorstellen?

Aan de ene kant was het erg indrukwekkend en leuk om te zien. Aan de andere kant was het misschien iets té overweldigend. Aan allerlei kanten waren er mensen die iets van je wilden. ‘Miss, miss! Beautiful handbags!’ ‘Come see, come see!’ Op een bepaald moment was er zelfs een man die riep: ‘Kijken, kijken, niet kopen.’ toen we vriendelijk bedankten voor zijn koopwaar (bestaande uit rieten hoedjes, neppe Louis Vuiton tassen en ‘de nieuwste iPhone 6’.) Ik was moe van de reis en van alle kanten vlogen de indrukken op me af. Een man met een stuk of zes slangen in zijn hand passeerde. Ik schrok me kapot, slaakte een gilletje en week uit. ‘No, no!’ riep de man. ‘Milou,’ hoorde ik mama achter me zeggen, ‘die zijn van hout.’ Oeps.

Ik liep ook wel te genieten hoor! Het plein geurde naar kruiden, overal stonden kramen met daarin honderden sinaasappels uitgestald. De zon wierp lange schaduwen over de tegels. In mijn hoofd had ik al honderden foto’s gemaakt. Ik had mijn camera niet bij me namelijk. Eerst maar eens de stad zien met mijn eigen ogen, in plaats van door mijn zoeker. (De foto hierboven is genomen met mijn telefoon – ik kon het natuurlijk niet laten om er ééntje te maken.)