Op maandagavond was ik in het concertgebouw in Amsterdam. Er was geen gebruikelijke, klassieke uitvoering, maar een film, begeleid met live muziek. Het koor en het orkest waren indrukwekkend en het was een speciale ervaring, maar ik vond het vooral ook heel grappig. En dat lag aan de film.
Heb je The Lord of the Rings ooit gezien? Ik niet – tot deze avond. Waarschijnlijk overbodig, maar toch: het gaat over een ring, die gevaarlijk is voor alle mensen op aarde (en voor alle elfen, trollen, hobbits en andere mythische wezens). De ring kan alleen vernietigd worden door hem in een vulkaan te gooien. Klein detail: waar ik het verhaal in twee zinnen kan samenvatten, zijn er in realiteit drie vuistdikke boeken over geschreven. En vervolgens drie films over gemaakt. Van elk drie uur.
Nee, bij die vulkaan kwamen ze niet zomaar. En dat heb ik geweten – het verhaal sleepte eindeloos voort, wat maakte dat ik regelmatig mijn concentratie verloor. Gefascineerd keek ik dan naar de muzikanten. Naar de strijkers, die met zo veel waren dat ik me afvroeg of het zou opvallen als er eentje helemaal niets deed. Naar de volwassen koorzangers die wel een liedboekje hadden, terwijl de kinderen het zonder moesten doen. En dat ik eigenlijk helemaal niet begreep wat ze nou zongen, maar dat het toch mooi klonk.
(Inmiddels snap ik waarom het met niets zei: de liedteksten zijn geschreven in de taal van Middel-Aarde. Dûh.)
(Zouden de leden van het koor een lesje Middel-Aards hebben gehad, voorafgaand aan het concert?)
Het bleek dat ik rustig een paar minuten kon afdwalen, om vervolgens mijn aandacht weer op de film richten en te constateren: oh, er is eigenlijk niet echt iets gebeurd. De rest van het publiek was wel erg geboeid door de film. Ik denk dat ze het dus niet erg op prijs gesteld hadden als ik in lachen uit was gebarsten bij de zoveelste sentimentele stilte. Bij het horen van het woord ‘Mordor’, ‘Isildur’ of ‘Mithril’. Bij het zien van weer een nieuwe groep slijmerige wezens die een hoek om kwam stormen. Drie uur lang hield ik me gedeisd.
The Lord of The Rings was wereldwijd een enorm succes, en nog steeds. Maar mijn ding is het niet. Waar het aan ligt kan ik niet precies benoemen. Fantasy kan ik namelijk wel waarderen: Harry Potter, The Hunger Games, ik heb het allemaal gelezen en gezien, met plezier. Of ik de overige twee films uit de Lord of the Rings-reeks ooit zal kijken, vraag ik me af. Maar oh my Lord, toen ik eenmaal in de auto zat, op weg naar huis… Wat heb ik gelachen.
De kunst van 