Wakker worden is een bijzondere ervaring wanneer je niet precies weet waar je terecht bent gekomen. Gisteravond had ik het vermoeden dat ik in een klein paradijsje was beland. Al bij het openen van de gordijnen bleek dat te kloppen: palmbomen, zon en een strakblauwe hemel. We verlieten de boerenbuiten en reden richting Ubud City. Dat was dat niet zoals ik verwacht had. Ik weet niet wat ik dan wél verwacht had… Maar niet dit.
De straatjes die ’s nachts zo uitgestorven hadden geleken, waren dat absoluut niet. Langs de hele route woonden mensen, dicht op elkaar in smalle, lage huizen. Vrijwel allemaal hadden ze een ouderwetse poort en muur, met zo’n puntdakje en krullerige versiersels, geheel in tempelstijl. Niet zelden stond de poort open, waardoor je achter het hek steevast een hindoeïstisch beeld kon zien staan. De oude bouwwerken werden afgewisseld met gebouwtjes met golfplaten daken, die vaak gebruikt werden als winkel. Ze deden me een beetje aan poppenhuisjes denken, vanwege het feit dat ze geen deur hadden aan de voorkant. Op die plek was simpelweg de muur weggelaten, waardoor er goed zicht was op de mini-supermarkt/kledingwinkel/autogarage aan huis.
Iedereen was bezig – was het niet met werken, dan wel met heel bewust nietsdoen, op het stoepje voor het huis. Daarnaast droeg iedereen slippers. Buiten, welteverstaan – als het huis of de winkel betreden wordt, gaan ze uit, om op de stoepjes te worden achtergelaten. Wat we verder nog tegenkwamen: kleine offertjes aan Ganesha, heilige bomen omwikkeld met stof, nog meer scooters en af en toe een overstekende kip die nergens van opkeek. Zij wist tenslotte niet beter.
De kunst van 
Veel plezier!
prachtig