‘Kon ik al die songteksten maar uit mijn hersenen laten verdwijnen.’ is een gedachte die wel eens door mijn hoofd spookt. Wanneer ik informatie in mijn hoofd probeer te krijgen waar ik het nut niet zo van in zie (denk levensbeschouwing, algemene natuurwetenschappen), lukt het me vaak niet. Dit heeft natuurlijk deels te maken met de aanwezige concentratie en afleiding. Maar aan de andere kant heb ik soms het idee dat het gewoon vol zit daarboven. En ik ben pas zestien jaar, hoe moet dat dan over een tijdje?
Het vergeten van al die songteksten zou denk ik een hoop schelen. Hartstikke leuk natuurlijk, als je ongeveer de top-40 van de afgelopen vijf jaar mee kan zingen. Alleen zou ik soms de ruimte liever anders benutten. Zeker gezien het volgende feit: vlak nadat ik bepaalde informatie op mijn proefwerkblaadje neergekalkt heb, ben ik het alweer vergeten. Echter, de eerste zin van ‘Het is een nacht’ van Guus Meeuwis schud ik zo uit mijn mouw. (‘Je vraagt of ik zin heb, in een sigaret…’) Terwijl ik niet eens rook, en het liedje minstens een half jaar niet gehoord heb.
Ik kan er echt niets aan doen. Of het nou een liedje van Kinderen voor Kinderen is (‘Tieeeeeten, zij krijgt tieten!’) of een nummer van Jason Mraz, dat ik tijdens de muziekles eens moest opvoeren. (‘I’ve been spendin’ way too long checkin’ my tongue in the mirror and bendin’ over backwards just to try to see it clearer…’ Al duurde het wel even wat langer voordat die erin zat, maar toen moest ik wel.) Ik onthoud het. En ik zing mee, als het voorbijkomt op de radio. Zelfs klassieke muziek kan ik mee neuriën, ontdekte ik vandaag. Daar trek ik wel echt een grens hoor. Ik bedoel, hoe irritant is dat. Dat je naar een prachtig pianostuk aan het luisteren bent, en er opeens iemand ‘ta da da Da Da Da Da DA DA!’ doorheen blèrt. Ook gezien het feit dat ik niet zo goed kan zingen. Dus ik houd het toch maar bij de instrumentale versie van Einaudi. Eens kijken hoe lang het gaat duren voordat ik die uit mijn hoofd kan.
De kunst van 