Naahhhh, wat een schattig plaatje hè? Ja, vond ik ook. Babs en Ilme vonden mij iets minder leuk, na het maken van deze foto. ‘Jaa, iets meer naar voren. Ja. Iets meer naar links. En nu iets meer naar achteren. Zo ja, top.’ Hier waren ze wel een tijdje zoet mee, dat snap je. Lopen er ook nog allerlei mensen langs die je raar aankijken, inclusief docenten die ‘aan het vergaderen zijn’ maar je ondertussen gewoon flink bespieden. Deze gedachte komt niet voort uit achterdochtigheid, trouwens – ze hebben het mij zelf verteld. Sorry, jongens. En bedankt voor de hulp. Het was iets wat me opviel vandaag: iedereen doet het toch maar.
Laat me even uitleggen wat ik bedoel. Het komt vaak voor dat ik, met het oog op een project, foto of ander gek idee, de hulp van andere mensen goed kan gebruiken. Om model te staan, iets vast te houden, te laten vallen, een beetje op te letten of ik niet, druk fotograferend, onder een auto loop of in zo’n rare positie beland dat mijn onderbroek zichtbaar is. En dat is niet altijd zo gemakkelijk. Vaak genoeg hoor ik ze denken: ‘Milou, waar ben je nou eigenlijk mee bezig?’ Maar in plaats van die gedachte uit te spreken en het me in mijn eentje uit te laten zoeken (wat ik eigenlijk wel begrijpelijk zou vinden…), helpen ze me, meestal zonder vragen. Want Milou, die heeft nou eenmaal haar blogje en de bijbehorende creatieve uitspattinkjes. Dus gaan ze wel met hun rug in de zon voor die muur staan, doen ze een stapje naar voren en weer een stapje terug. Ze maken die sneeuwengel, blazen nog maar een slinger terpentine, lachen nog een keer lief of negeren het feit dat ik al een kwartier foto’s aan het maken ben van een sleutelhanger. Ze gooien hun naamplaatje na een activiteitendag niet weg, maar geven hem aan mij. Al hebben ze geen flauw idee wat ik ermee wil. (En ik zelf vaak ook nog niet helemaal, op dat moment.) Maar ze doen het wel. En daarom wil ik even zeggen: jongens, bedankt.
De kunst van 