Daar ben ik weer, met de meest cliché Curaçao foto ooit. Om ‘m te maken moet je de cruisetoeristen van je af slaan en je best doen om te zorgen dat er geen zonneklep in je beeld hangt. Dit is namelijk het plaatje dat iedereen op zijn camera wil hebben staan, om te kunnen zeggen: ‘Kijk, hier ben ik geweest.’ (En ik ben zelf natuurlijk net zo, want elk jaar moet ik die foto toch weer even maken.) In ieder geval – dit is Willemstad, de hoofdstad (en enige stad) van Curaçao. De brug drijft op kleine bootjes, omdat hij af en toe volledig open ‘vaart’ om een groot schip door te laten. Dit zorgt ervoor dat het een beetje deint. Maar wanneer de golven wat hoger zijn, kan het flink heen en weer bewegen. En als vanzelf doen de mensen op de brug dat dan ook – van voor naar achter, van links naar rechts. Er wordt gewiggeld van de ene naar de andere kant. Een grappig gezicht: alsof iedereen iets te diep in het glaasje heeft gekeken.
Commentaar van de familie: ‘Mooie foto’s!’ en daarnaast ‘Maar het lijkt wel alsof we op een onbewoond eiland zitten hier!’ Inderdaad, ik had, als je bomen en planten niet meetelt, nog maar weinig levende wezens op de foto gezet, behalve indirect die ene die op vakantie was. Dus bij deze: flamingo’s! Al tellen die niet als echte eilandbewoners, denk ik.
En dan tenslotte het bewijs: we zijn hier niet alleen. Er is hier, met ons, sowieso dit leuke jongetje. En samen met zon, zee en strand heb je toch verder niets nodig?
De kunst van 
Ja, dit plaatje hoort erbij. Veel plezier, met t vuutwerk!