Vandaag stond in het teken van een kleine verbouwing, namelijk die in mijn kamer. Ik wilde mijn bed naar beneden hebben. Het stond eerst op een soort zoldertje van ongeveer een meter hoog. Mijn kamer is niet extreem groot, dus een creatieve indeling was vereist. Het bij jullie misschien bekende ‘fotomuurtje’ (de zwarte muur waarvoor ik outfitfoto’s maak) moest natuurlijk vrij blijven. (‘Ik vind het wel een beetje een handelsmerk.’ aldus mama.’) Na even meten en schetsen waren we eruit. Schuiven maar. Bureaus en kasten waren vlug verplaatst, maar toen kwam het serieuze werk: mijn bed moest naar beneden, zo’n tweeënhalve meter via een ijzeren ladder. Gelukkig hadden we twee erkende verhuizers tot onze beschikking (a.k.a. Mart en vriend), met iets meer spierballen dan ikzelf. Het bed kwam veilig beneden, maar laten we hopen dat het nooit meer naar boven hoeft. Vervolgens iets waar geen testosteron bij nodig was: het inrichten van de kamer. Ik herschikte mijn plankjes en groepeerde mijn frutseltjes tot alles naar wens was. Er moet nog een stuk van mijn bureau afgezaagd worden (dit klinkt dramatischer dan het is), een spiegel opgehangen en ik ga kijken of ik mijn vader zo gek kan krijgen om de televisiekabel zo om te leggen dat ik vanuit mijn bed kan kijken (dus dan weet je dat die vraag komt, pap). Maar voor nu was het helemaal prima. Tevreden plofte ik neer op mijn bed. Ik weet dat dit het voor de meeste mensen heel normaal is, zo normaal dat ze het waarschijnlijk nooit doen. Maar aangezien ik vier jaar lang op een soort zoldertje heb geslapen (wat heel knus was maar betekende dat ik niet op mijn bed ging chillen/springen/leren/een film kijken op een regenachtig moment) voelt mijn kamer nu als een soort hotel, waar je op bed kan zitten met je laptop, al is het midden op de dag. Een klein verschil met een echte hotelkamer: mijn bed wordt niet opgemaakt door een onzichtbare schoonmaakster, dat zal ik toch echt zelf moeten doen. En dat is dan weer een verschil met mijn vorige slaapplaats: vanwege de hoogte hoefde ik mijn bed niet op te maken (van mezelf) – ik was toch de enige die het zag.
De kunst van 
Credits voor die attente broer van je ;)