Wanneer je elkaar vijf dagen per week ziet, en dan opeens vier weken niet, heb je veel te bespreken. Vakantieverhalen, leuke ideeën, nog uit te voeren plannen – van het ene onderwerp rol je in het andere. Wat Colette en ik vandaag dus deden: we kletsten, de hele dag lang. Op de bank, aan de keukentafel, op een handdoekje op het gras en ’s avonds voor de televisie. (Daar waren de medebewoners van het huis niet erg blij mee… Nou, dan zetten ze het geluid maar iets harder, hoor.) Verder deden we eigenlijk niets – het verbaast me soms dat je een leuke tijd kan hebben terwijl je in feite geen klap uitvoert. We maakten wel koekjes, trouwens, uit een geweldig Nutella kookboekje (dat de vorm had van een pot Nutella. Het had zelfs een klein wit plastic dekseltje). Kleine sidenote: het was een Fráns Nutella kookboekje. We kozen het makkelijkste recept uit, want als je niet weet wat ‘levure chimique’ is en je hebt het nodig in je recept, dan kom je natuurlijk niet ver. Onze koekjes leken in de verste verte niet op die uit het boekje. (Wij gingen er vanuit dat we een of ander Frans tovertrucje niet helemaal meegekregen hadden. ‘Meng al het beslag met een satéprikker en uw koekjes zullen er fantastique uitzien.’ Zoiets moet het geweest zijn). Geen modelkoekjes dus, maar lekker waren ze wel.
De kunst van 