Vandaag merkte ik behoorlijk dat ik in een klas vol meisjes zit (of zat, eigenlijk). Hoe harder het begon te onweren, hoe luider de gilletjes klonken. ‘Milou, wil je van plaats wisselen?’ Ik heb nog nooit gehoord van bliksem die door een open raam naar binnen komt, maar als ik er iemand mee kan helpen, waarom niet? Na het geschuif met zitplaatsen en de luidruchtigheid, heerste er na elven eindelijk rust in ons klaslokaal. Niet omdat er geconcentreerd aan de testen gewerkt werd. Nee, iedereen was vertrokken. Het jaar zit erop. Op de gang klonk nog een laatste uitroep: ‘Vakantie!’
De kunst van 