Hierboven zie je al mijn geschiedenissamenvattingen van dit jaar. Het kost een hoop tijd om ze te maken, maar voor mij is het toch de beste manier van leren. Urenlang zwijgend boven de boeken hangen is niets voor mij. Laat mij maar schrijven. En dan bedoel ik écht schrijven. Geen samenvattingen typen op de computer, daar schiet ik niets mee op. Ik heb het idee dat wanneer ik iets opschrijf, het dan in mijn vingers zit. Een beetje het boek-onder-je-kussen-idee: de informatie gaat via het boek naar je hoofd. In mijn geval hoop ik erop dat mijn hand weet wat hij moet doen op de test, omdat hij het antwoord al eens eerder opgeschreven heeft. Daarnaast onthoud ik door zo’n samenvatting een hoop, door de gekste dingen. Dan lees ik zo’n testvraag, en denk: ‘Oh ja, dit heb ik nog onderstreept/dat heb ik er op het laatste moment bijgeschreven/dat was op die pagina met die scheur erin/dit stond in die alinea die je bijna niet meer kon lezen omdat ik mijn theeglas erop had gezet.’ Die samenvattingen maak ik al drie jaar lang. In de eerste klas bewaarde ik ze, in de derde klas dus ook nog. Maar de reden waarom ik ze bewaar, is wel behoorlijk anders. In mijn brugklasjaar borg ik al mijn (keurig geschreven) samenvattingen netjes op nadat de test geweest was. Op chronologische volgorde zaten ze netjes in een multomap. Voor je weet maar nooit, en daarnaast omdat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om al dat werk in de papierbak te gooien. Dit jaar daarentegen, kwam ik er op de één-na-laatste schooldag pas achter dat er zich zo’n 30 A4-tjes schuilhielden achterin mijn boek. Zonder moeite gooide ik ze weg. Aangezien ik geen geschiedenis heb gekozen voor volgend jaar, heb ik ze écht niet meer nodig. Behalve als foto van de dag, natuurlijk.
De kunst van 