Wanneer ik een jaar of zeven was had ik één grote wens. De meeste kinderen van die leeftijd willen astronaut worden, zwemmen met dolfijnen of kunnen toveren, maar ik niet. Ik wilde gaatjes in mijn oren. Mij werd verteld dat het wel mocht, maar dat ik er eerst eens even goed over na moest denken. Ongeveer elke dag zei ik: ‘Mama, ik heb er echt héél goed over nagedacht.’ Op een bepaald moment was het zover: het mocht. Ik zie mezelf nog zitten, op de toonbank bij de juwelier. Ik koos mijn knopjes uit (witte bloemetjes met een roze hartje. Ahww….). Binnen drie seconden was het gepiept, dolblij sprong ik op de grond. Een dag later zat ik in een cabriolet, met mijn handen over mijn oren. Ik was bang dat mijn oorbellen uit zouden waaien.
Al snel merkte ik dat ze er echt niet zomaar uitgingen, en dat was ook de bedoeling: zes weken moest ik ze inhouden voor ik mocht wisselen. Zes weken waarin ik constant aan die bloemetjes zat te frunniken en elke avond braaf Sterilon op mijn oorlellen druppelde. In de winkels lonkten allerlei prachtige paren. En eindelijk was het zover.Toen barstte de bom natuurlijk los. Van mijn zakgeld kocht ik allerlei oorbellen: lieveheersbeestjes, ritssluitinkjes, kersen, regenboogjes. Allemaal heel schattig. Ik matchte mijn oorbellen met de kleuren van mijn kleding. Daarna volgden periodes van (nep)diamantjes, grote hangers en van die enorme ringen. Dat laatste mocht ik eigenlijk niet. ‘Is je papegaai weggevlogen?’ vroegen ze thuis. Gelukkig kwam ik er vrij snel achter dat het me niet echt stond, dus ging ik terug naar mijn brave knopjes.
Ik had twee oorbellenrekken op mijn kast staan, gevuld met wel vijftig paar. Elke dag koos ik andere uit. Maar plots was de liefde over. Misschien was het overkill, ik weet het niet. Maar ik droeg ze gewoon nooit meer. En nog steeds niet. Soms, als ik bang ben dat ze nu écht gaan dichtgroeien, doe ik ze eens in. Maar just to be sure: wanneer ik heb vastgesteld dat er wel degelijk nog een gaatje in mijn oor zit, haal ik ze er weer uit. Gisteren keek ik toevallig weer eens naar mijn rekjes. Ik een paar schattige bloemetjes hangen. Hé, die stonden eigenlijk wel leuk bij wat ik aanhad! Ook vandaag droeg ik weer een paar. Misschien moet ik het wat vaker doen – ik wil ze toch wel graag behouden, die gaatjes. Het zijn namelijk ‘de enige gaten waar ik toestemming voor krijg’ (aldus mama). En dat vind ik ook wel prima eigenlijk.
Tijdens de kerstvakantie op Curaçao moest ik bedenken wat ik graag wilde voor mijn verjaardag. Het hele jaar door kom ik leuke dingen tegen, die ik graag zou willen hebben. Wanneer ik de gelegenheid heb om iets te vragen, kan ik niets bedenken. Op een bepaald moment lagen we op het strand. Er kwam een meisje de zee uit lopen. Op haar buik schitterde iets in de zon. ‘Nu weet ik wat ik wil!’ sprak ik overtuigend. ‘Nou, vertel!’ Mijn ouders luisterden benieuwd. ‘Een navelpiercing!’ Ik lachte plagend. Nee, dat is niets voor mij. Daarnaast heb ik geen MTV-buik, geen normale navel en geen toestemming. Voor nu laat ik het even bij twee ongebruikte gaatjes.
De kunst van 