WHAT I’M WATCHING: PRETTY LITTLE LIARS

Ongeveer twee maanden geleden ging het in mijn klas opeens over Pretty Little Liars, een televisieserie. Ik ben niet goed in het geven van korte omschrijvingen. Wikipedia wel: ‘Pretty Little Liars is een Amerikaanse tienerdrama/mysterie televisieserie. De serie volgt het leven van vier meisjes, waarvan de vriendschap uit elkaar is gevallen na de verdwijning van hun vriendin Alison. Een jaar later krijgen ze berichten van iemand die de naam “A” gebruikt en dreigt hun geheimen bekend te maken.’ Een vriendin haalde me over om ook te gaan kijken. ‘En, waar ben je nu?’ vroeg ze ongeveer een week later. ‘Oh, nog steeds bij aflevering één. Ik snap echt niet waar jullie de tijd vandaan halen, hoor!’ En dat was geen leugen, ik kon gewoon geen aflevering van 40 minuten in mijn dagelijkse schema proppen. Bovendien werd ik er nog niet warm of koud van. Het verhaal vond ik spannend, maar ik had niet de extreme neiging om verder te kijken.

Steeds meer mensen gingen kijken, en opeens kwam Pretty Little Liars tot leven. Een klasgenoot sloeg haar schetsblok open en er viel een briefje uit. ‘I know what you did -A.’ Je kan begrijpen dat er die les weinig getekend werd. Iedereen was verdacht. ‘Nee, ik heb het echt niet gedaan!’ klonk het uit ieders mond. ‘Misschien iemand uit een andere klas?’ Een dag of wat later was er nog een briefje. ‘I love party’s, can’t wait.’ Behoorlijk toepasselijk, met carnaval in het vooruitzicht. Er volgde een telefoontje van een zwijgende beller, een boodschap op het schoolbord. Het meisje in kwestie bleef er behoorlijk rustig onder, lacherig zelfs. ‘Ik zou het toch echt niet grappig meer vinden, hoor!’ zei ik tegen een vriendin. ‘Maar weet je nog niet wie het is dan? Iedereen weet het al behalve zij zelf.’ Het bleken haar drie beste vriendinnen te zijn. Ze nemen elkaar constant in de maling, dus het was ook wel te verwachten. Vlak nadat ik het te weten kwam, ontdekte het meisje het zelf ook. Ze vond een paar ‘A’ briefjes in de tas van een vriendin.

Nog steeds was ik niet verder gekomen dan aflevering één. Dit alles veranderde in de vakantie. In het huisje in Zwitserland was geen internet. Althans, dat dachten we in eerste instantie. Pas na een paar dagen kwam iemand op het idee om het even na te vragen. We kregen een code op een briefje en het hek was van de dam. Vier dagen geen internet, dat had erin gehakt. Whatsapp kon het niet meer aan, mijn telefoon heeft vijf minuten lang aan één stuk door getrild. Die groepsgesprekken ook, je kon wel zien dat iedereen zich verveelde in de vakantie. Nadat alle sociale contacten waren bijgewerkt, besloten Carmen en ik een aflevering Pretty Little Liars te kijken. ‘Maar jij bent toch al veel verder dan ik?’ ‘Ja, maar dat maakt niet uit.’ We keken er één. De volgende dag nog één. En nog één. Uiteindelijk wel zes afleveringen, denk ik. En toen was ik om.

Inmiddels heb ik Carmen keihard ingehaald. Ja, dat gebeurt er als je ziek bent. Vroeger keek ik naar Dora, TellSell en films die ik al tien keer gezien had, nu heb ik Pretty Little Liars. En het gaat hard, als je toch de hele dag in bed ligt. Ach joh, nog maar een aflevering. Ik heb verder toch niets te doen. Eerder vertelde ik al dat ik ’s avonds liever niet kijk. Niet als ik in m’n eentje ben, tenminste. Alleen de begintune vind ik al behoorlijk creepy. Met mijn vijftien jaar heb ik nog nooit een horrorfilm gezien en tot twee jaar geleden vond ik zelfs Harry Potter te eng. Wanneer ik zou kijken terwijl ik alleen thuis was, zou ik constant bang zijn dat A in mijn kamer staat.

Soms lijkt het ook wel alsof het onheil wordt opgezocht door de Little Liars. Ja joh, ik zou voorál uit huis sluipen. En met z’n vieren afspreken op een begraafplaats. Midden in de nacht. Super goed plan. Maar natuurlijk moet je er nooit op die manier naar kijken, dat verpest elke serie. Je moet je gewoon mee laten slepen door het extree spannende verhaal, de fijne muziek, de personages met hun perfecte haar en make-up, de (soms erg knappe) acteurs. Maar niet te veel, dus. Want dan slaap ik niet meer.