Televisie – De kunst van

THE PINGUIN PILLOW

19 januari 201431 oktober 2015 Milou5 reacties

Zoals ik al vertelde, kwam mijn moeder gisteren thuis met een kussentje. Een klein, vierkant kussentje met daarop een lieve, donzige babypinguïn. Een plaatje ervan, bedoel ik. (Oh, een babypinguïn als huisdier, dat zou leuk zijn! Maar ja, kleine pinguïns worden ook groot en eenmaal daar zijn ze niet zo schattig meer, denk ik.) Laat me even uitleggen waarom ze aan mij moest denken toen ze het zag, en het voor me meenam. Een paar avonden geleden zat ik in de woonkamer op de bank. Er was een natuurprogramma op. Je weet wel, met van die superheldere close-up beelden, waarvan je denkt: hoe hebben ze die kunnen maken zonder dat die vlinder wegvloog/die aap het merkte/die leeuw de cameraman achterna ging?

Het thema van deze avond was pinguïns, en op het moment dat ik inschakelde, hobbelde er net een babypinguïn over een koude, winderige ijsvlakte. Je weet waarschijnlijk wel hoe dat eruit ziet: heel erg instabiel, met knikkende knietjes en de vleugeltjes stijf langs het donzige lichaampje. Op dit punt was ik al gesmolten. Om hem heen stonden honderden volwassen mamapinguïns, met hun jongen tussen de benen. ‘Het jong heeft zijn moeder nog steeds niet teruggevonden.’, klonk een typische commentatorstem. ‘Als hij haar niet snel vindt, zal het jong sterven.’ Het pinguïnnetje was inmiddels bedekt met ijs en sneeuw en keek wanhopig om zich heen. Met grote ogen zat ik op de bank te kijken. Dit kon toch niet zomaar gebeuren! Wat wreed! (Ik hoor je denken: ‘Ja Milou, dat is de natuur, er gaan elke dag dieren en mensen dood.’ Ik weet het, ik weet het. Maar ik heb blijkbaar gewoon een zwak voor mini-pinguïns en daar kan ik niets aan doen, oké?) Die cameraman zal vast genoten hebben terwijl hij aan het filmen was. Want ja, hij had mooie beelden. Ik zelf had al lang ingegrepen, dat begrijp je. (‘Pinguïnnetje nummer 137 is zijn moeder kwijt. Wil zij zich a.u.b. melden bij de infobalie?’)

Tegen de tijd dat de babypinguïn de hoop had opgegeven, zwelde de achtergrondmuziek aan. En dan weet je: we komen tot een ontknoping. Er gaat iets gebeuren, of het nou goed of slecht is. Er kwam een dikke mamapinguïn in beeld, die er naar mijn idee precies hetzelfde uitzag als de honderden andere mamapinguïns op de ijsvlakte. Maar ons kleine pinguïnnetje dacht daar anders over. Met zijn laatste krachten waggelde hij naar haar toe en kroop tussen haar beentjes. Veilig. Ik slaakte een zucht van opluchting.

‘Zo, en nou zetten we iets anders op, want anders slaap je vanavond niet meer.’

WHAT I’M WATCHING: WIE IS DE MOL?

7 maart 201331 oktober 2015 Milou4 reacties

Wanneer je ‘Wie is de Mol’ volgt lijkt het heel logisch. Maar wanneer je dat niet doet, is het maar een raar spelletje. Dan denk je waarschijnlijk: ‘Waarom zijn die mensen aan het graven in de modder/laserstralen aan het ontwijken/elkaar aan het beschieten vanuit een helikopter?’ ‘En wie zijn die mensen eigenlijk?’ Dat is ook wat ik dacht, aan het begin van het eerste seizoen dat ik keek. Niet gek, ik was elf. De meesten kende ik als ‘iemand die ik ooit eens op tv zag’. Nu is het anders. Van Paulien heb ik twee boeken gelezen waarbij ik hardop heb moeten lachen. Tim ken ik van New Kids, Zarayda van BNN, Daniel van Gooische Vrouwen, Ewout van ZOOP! (ja, ik was fan), Kees als ‘iemand die iets te maken heeft met Jan Smit.’ Of is dat niet waar? Vast wel. Bijna iedereen die in Volendam woont heeft wel iets met hem te maken, volgens mij.

Je kan wel zeggen dat ik een behoorlijk diehard kijker ben. Ik heb nu denk ik vijf seizoenen gevolgd, waarvan vier echt heel trouw. Aan de andere kant ben ik er nog steeds niet ‘goed’ in. Daarmee bedoel ik in het ontdekken van de Mol. Degene die ik verdenk vallen altijd af. Voor de finale durf ik dus ook geen voorspellingen te doen. Waarschijnlijk zeg ik ‘Het is Paulien!’ vlak voor de onthulling. En dan is het Kees.

De laatste aflevering vind ik altijd het leukst. Eerst de ontknoping van het programma, en dan de onthulling van de geheime hints, die ik natuurlijk allemaal over het hoofd heb gezien. Een vriendin van me daarentegen, denkt dat ze de hints wel heeft begrepen. Ze heeft zelfs een hele theorie bedacht. Behoorlijk vergezocht, misschien wel iets té. Maar het klopt wel!

Voor degene die nieuwsgierig zijn geworden, zal ik het even kort uitleggen. (Voor degene die het niet interesseert: lees lekker verder.) Kan je je de eerste aflevering nog herinneren? Na een soort speurtocht kwamen de kandidaten aan bij een kerk, waar een priester bij elke binnenkomst een soort speech gaf. Van elke speech schreef mijn vriendin het eerste woord op en daarvan weer de eerste letter. Met alle letters van alle speeches kun je de zin ‘Case is the mole.’ vormen. De aflevering heette ‘Het verlossende woord. ‘Case’ was het eerste woord van Kees’ speech. Je kan waarschijnlijk wel bedenken wie ze verdenkt.

Mijn vriendin is dus heel zeker van haar zaak. Ook andere vriendinnen, klasgenoten, followers en docenten (ja, dat lees je goed!) hebben hun theorieën en zijn vastbesloten. Maar mij rest nog steeds de belangrijkste vraag van het programma: wie is de mol? En tot vanavond, ik denk ongeveer kwart voor negen, zal het een vraag blijven.

WHAT I’M WATCHING: PRETTY LITTLE LIARS

1 maart 201331 oktober 2015 Milou1 reactie

Ongeveer twee maanden geleden ging het in mijn klas opeens over Pretty Little Liars, een televisieserie. Ik ben niet goed in het geven van korte omschrijvingen. Wikipedia wel: ‘Pretty Little Liars is een Amerikaanse tienerdrama/mysterie televisieserie. De serie volgt het leven van vier meisjes, waarvan de vriendschap uit elkaar is gevallen na de verdwijning van hun vriendin Alison. Een jaar later krijgen ze berichten van iemand die de naam “A” gebruikt en dreigt hun geheimen bekend te maken.’ Een vriendin haalde me over om ook te gaan kijken. ‘En, waar ben je nu?’ vroeg ze ongeveer een week later. ‘Oh, nog steeds bij aflevering één. Ik snap echt niet waar jullie de tijd vandaan halen, hoor!’ En dat was geen leugen, ik kon gewoon geen aflevering van 40 minuten in mijn dagelijkse schema proppen. Bovendien werd ik er nog niet warm of koud van. Het verhaal vond ik spannend, maar ik had niet de extreme neiging om verder te kijken.

Steeds meer mensen gingen kijken, en opeens kwam Pretty Little Liars tot leven. Een klasgenoot sloeg haar schetsblok open en er viel een briefje uit. ‘I know what you did -A.’ Je kan begrijpen dat er die les weinig getekend werd. Iedereen was verdacht. ‘Nee, ik heb het echt niet gedaan!’ klonk het uit ieders mond. ‘Misschien iemand uit een andere klas?’ Een dag of wat later was er nog een briefje. ‘I love party’s, can’t wait.’ Behoorlijk toepasselijk, met carnaval in het vooruitzicht. Er volgde een telefoontje van een zwijgende beller, een boodschap op het schoolbord. Het meisje in kwestie bleef er behoorlijk rustig onder, lacherig zelfs. ‘Ik zou het toch echt niet grappig meer vinden, hoor!’ zei ik tegen een vriendin. ‘Maar weet je nog niet wie het is dan? Iedereen weet het al behalve zij zelf.’ Het bleken haar drie beste vriendinnen te zijn. Ze nemen elkaar constant in de maling, dus het was ook wel te verwachten. Vlak nadat ik het te weten kwam, ontdekte het meisje het zelf ook. Ze vond een paar ‘A’ briefjes in de tas van een vriendin.

Nog steeds was ik niet verder gekomen dan aflevering één. Dit alles veranderde in de vakantie. In het huisje in Zwitserland was geen internet. Althans, dat dachten we in eerste instantie. Pas na een paar dagen kwam iemand op het idee om het even na te vragen. We kregen een code op een briefje en het hek was van de dam. Vier dagen geen internet, dat had erin gehakt. Whatsapp kon het niet meer aan, mijn telefoon heeft vijf minuten lang aan één stuk door getrild. Die groepsgesprekken ook, je kon wel zien dat iedereen zich verveelde in de vakantie. Nadat alle sociale contacten waren bijgewerkt, besloten Carmen en ik een aflevering Pretty Little Liars te kijken. ‘Maar jij bent toch al veel verder dan ik?’ ‘Ja, maar dat maakt niet uit.’ We keken er één. De volgende dag nog één. En nog één. Uiteindelijk wel zes afleveringen, denk ik. En toen was ik om.

Inmiddels heb ik Carmen keihard ingehaald. Ja, dat gebeurt er als je ziek bent. Vroeger keek ik naar Dora, TellSell en films die ik al tien keer gezien had, nu heb ik Pretty Little Liars. En het gaat hard, als je toch de hele dag in bed ligt. Ach joh, nog maar een aflevering. Ik heb verder toch niets te doen. Eerder vertelde ik al dat ik ’s avonds liever niet kijk. Niet als ik in m’n eentje ben, tenminste. Alleen de begintune vind ik al behoorlijk creepy. Met mijn vijftien jaar heb ik nog nooit een horrorfilm gezien en tot twee jaar geleden vond ik zelfs Harry Potter te eng. Wanneer ik zou kijken terwijl ik alleen thuis was, zou ik constant bang zijn dat A in mijn kamer staat.

scan

Soms lijkt het ook wel alsof het onheil wordt opgezocht door de Little Liars. Ja joh, ik zou voorál uit huis sluipen. En met z’n vieren afspreken op een begraafplaats. Midden in de nacht. Super goed plan. Maar natuurlijk moet je er nooit op die manier naar kijken, dat verpest elke serie. Je moet je gewoon mee laten slepen door het extree spannende verhaal, de fijne muziek, de personages met hun perfecte haar en make-up, de (soms erg knappe) acteurs. Maar niet te veel, dus. Want dan slaap ik niet meer.