Mensen lullen vaak over het weer. Nederlanders in ieder geval, want het deugt hier nooit. Te koud, te warm, te nat, te droog. Altijd wind tegen, nog steeds (geen) sneeuw, weer die regen. Maar vandaag kon er écht niemand zijn die iets te mekkeren had. De lucht was blauw, de zon deed zijn uiterste best. Ik geniet daarvan, het maakt me oprecht heel erg blij. Hallo, ik kon gewoon mijn hele tussenuur buiten doorbrengen. Zonnebril op, muziekje in mijn oren. Het kon niet beter. (Alhoewel… Met het oog op mijn productiviteit wat betreft wiskunde had ik beter binnen kunnen gaan zitten. Maar ik besloot in het nu te leven. En nu was het lekker weer, dus nu ging ik buiten zitten. Dus sorry wiskunde: nu even niet.)
Het contrast was voor mij ook groot, natuurlijk. Een paar dagen geleden sleede ik nog door de sneeuw, nu fietste ik met mijn lentejasje over straat, terwijl de zon langzaam opkwam. Toen ik deze foto maakte ging ik zelfs helemaal zónder jas naar buiten. Al was dat nog een beetje te optimistisch. En dat wist ik eigenlijk ook wel. Maar toch was het fijn.
De kunst van 