Na een jaar namen we weer de lift naar boven. Bindingen vast, helm op, stokken gereed. Daar gingen we. Niet slecht, zeker niet slecht! Het voelde ongeveer als in een schrift schrijven na een lange zomervakantie. Een beetje onwennig in het begin, met ietwat scheve letters, maar je bent het niet verleerd. Natuurlijk ging ik wel nog een paar keer flink onderuit, maar ik had eigenlijk ook niet anders verwacht.
We lunchten en toen was het tijd voor een les. Leek ons toch wel slim. Carmen en ik konden ons redelijk redden, maar echt goed skiën is toch nog iets anders. Bovendien is het erg fijn om niet in je eentje alles uit te hoeven zoeken. Dat als je dan valt, de weg kwijt raakt of de piste toch moeilijker blijkt dan verwacht, er in ieder geval een leraar is die ervoor zorgt dat je niet acuut in de stress schiet. Bovendien bleek het niet zomaar een leraar. Het was Godi.
Voor degenen die dit vorig jaar helemaal gemist hebben: van Godi heb ik een jaar geleden ook les gehad. Laat me hem voor je omschrijven: voorbij pensioenleeftijd, een huid die door de zon de structuur van leer en de kleur van cognac heeft gekregen. Ongeveer vergroeid met zijn ski’s, er sprecht ein bietje Nederlandsch. En hij kan natuurlijk skiën als de beste. De man achter de balie zei dat hij ons bij Godi had geplaatst omdat we hem dan goed zouden begrijpen. Dat, maar waarschijnlijk ook omdat hij beschikt over veel geduld
Godi bleek wel in voor wat nieuws. Onbekende afdalingen, rondjes skiën, We gingen door het Funpark, inclusief ramps en een heuse halfpipe. We brachten het er goed vanaf. En vielen vervolgens in het sleepliftje. (De meningen over hoe dit kon gebeuren, zijn verdeeld. Iets met in elkaar hakende ski’s, de één viel en de ander besloot dat ook maar te doen. Behoorlijk gênant was het, daar waren we het wel over eens.)
Tegen het einde van de middag begon het mistig te worden rond de bergtoppen. We zagen enkel nog Godi en deden maar wat hij deed. Als hij een ravijn in geskied was, waren wij hem zo achterna gegaan. Er was nauwelijks zicht. Misschien maar goed ook, want hierdoor merkte ik niet dat het naast mij wel heel steil naar beneden ging. En dat er maar één foute beweging nodig was geweest om zo die hele berg af te rollen. Maar we kwamen veilig beneden. Eenmaal daar scheen de zon. ‘Jullie hebben heel gut gemacht. Bis morgen.’
De kunst van 