Het begint al weken van tevoren. Er ontstaan wilde plannen waar niets van komt, maar dat geeft niet. Het gaat om het idee, het plezier dat we hebben over een reis die we in ons hoofd al gemaakt hebben. Het wordt het onderwerp van steeds meer gesprekken, tot we het nergens anders meer over hebben.
Er worden afspraken gemaakt over wat en wanneer en met wie. We krijgen tijdschema’s en paklijsten toegestuurd. Op school gaat alles gewoon door – maar niet voor ons.
‘Nee, meneer, dan zijn we er niet.’
Op de valreep iemand die vraagt of we nou vrijdag- of zaterdagnacht zullen vertrekken.
Want dat is hoe die dingen gaan.
Een vertrouwde rugzak achter uit de kast vissen, erin nog een spoortje aantreffen van een vorige reis; tussen ondefinieerbare kruimels schittert vijf pence op de bodem.
Kleding inpakken en steeds twijfelen tussen leuk of praktisch, leuk of praktisch. Net zolang zoeken tot ik een gulden middenweg heb gevonden.
Tegen beter weten in mijn ogen maar sluiten. Opstaan wanneer nachtmensen gaan slapen, maar ochtendmensen nog niet wakker zijn. Vertrekken, naar daar waar de zon opkomt.
Op reis.
Ik ga weer op schoolreis! Ditmaal naar Berlijn, Krakow (Auschwitz) en Dresden. Ik ben heel benieuwd hoe het dit jaar zal zijn. Vermoedelijk niet puur ‘lang leve de lol’ zoals de vorige keer, maar wel indrukwekkend. Ik houd jullie op de hoogte!
De kunst van 