Ik heb vandaag weer een avontuur meegemaakt, hoor. Na het zesde lesuur mocht ik naar huis om naar de basisschool te gaan waar ik binnenkort filosofieles ga geven aan een klasje. Vandaag ging ik even kennismaken. ‘Hoi, ik ben Milou en kom jullie binnenkort een paar lesjes geven.’ Daar kwam het ongeveer op neer. Daarnaast beantwoordde ik nog wat prangende vragen. (‘Hoe oud ben je?’ ‘Op welke sport zit je?’ ‘Heb je huisdieren?’) De vorige keer gaf ik les samen met vriendin Colette, ditmaal doe ik het alleen. Ze werd al gemist voordat de kinderen haar überhaupt ontmoet hadden. ‘Juffrouw, er zouden toch twéé meisjes komen?’ Colette werd ook door mij gemist. Ik moest namelijk naar huis fietsen… En raakte de weg kwijt. Verassing!
Ik wilde via een handig binnendoorweggetje een flink stuk afsnijden. Dat had ik met Colette namelijk ook altijd gedaan. Wel jammer dat ik het betreffende weggetje nu absoluut niet kon vinden. Zeker tien minuten reed ik rondjes door zo’n ellendige nieuwbouwwijk. Waar alle huizen op elkaar lijken. ‘Ben ik hier nou al geweest of niet?’ is de gedachte die zonder twijfel het vaakst door mijn hoofd is geschoten vandaag. Via Whatsapp verzond ik een noodkreet, maar daar reageerde natuurlijk niemand op. De familie dacht dat ik vanuit mijn eigen school op weg was naar huis. Aangezien ik die route wel zelfstandig kan afleggen (dat mag ook wel, na bijna vier jaar), werd ik niet erg serieus genomen.
Nou hoor ik je denken: ‘Milou, je had dus een telefoon tot je beschikking, wáárom heb je Google Maps niet gebruikt?’ Nou, dat heeft met verschillende dingen te maken. Ten eerste stelde Google een route voor waarvan ik zeker wist dat die niet bepaald recht op het doel afging. En dan ben ik te koppig om die te volgen. Daarnaast fiets ik zelfs (of misschien vooral) met een kaart de verkeerde kant op. Waarom staat dat pijltje dat de richting aanwijst, steeds ondersteboven? Dat is niet logisch! Daarbij komt nog mijn links-rechtsprobleem en je snapt waarom ik zelfs met Google Maps faliekant de verkeerde kant op reed. Via een behoorlijke omweg kwam ik uiteindelijk terecht op een bekende route. Ik spreek soms misschien wat laaghartig over het dorp(je) waarin ik woon, maar op dat moment was ik toch blij om er weer te zijn.
De kunst van 