Ik denk dat het voor iedereen een korte nacht geweest was. Niet hebben kunnen slapen vanwege enthousiaste drukte of überhaupt pas om vijf uur je bed in gedoken na een dolle avond stappen. Dat verschilde per persoon. Maar iedereen was moe.Toch was ik om twaalf uur weer present op school. Niet meer om te spelen, helaas. Nee, vandaag gingen we het toneeljaar afronden met een evaluatie en een laatste gezamenlijke lunch. Maar eerst, niet geheel overbodig: opruimen.
Dit protestdoek hing er nog van de vorige avond. Het opschrift was pijnlijk kloppend. Wat een puinhoop. Ten eerste: spullen overal. Hoeden, tassen, kleding, schoenen en sieraden. Lampen, kabels, steigers en microfoons. Stoelen en tafels op hopen in de gang. En natuurlijk – daar zijn ze weer – hoopjes gesmolten raketijs. De andere groep gebruikte van die schuimzoenen in hun stuk. Om de één of andere reden waren ze door het hele gebouw op de vloer te vinden.
(Ik gok iets met een achtervolging, schuim in haren, op gezichten… En op de vloer, dus.)
(Oh ja, nog een tip: mocht je er ooit een laten vallen: meteen opruimen. Anders worden ze helemaal hard en taai en… bah.)
We ruimden het klaslokaal weer in. We hadden er negen keer ons stukje gespeeld, en het was echt een beetje ‘ons’ lokaaltje geworden. We lieten nog een boodschap achter voor de wiskundedocent die het als zijn lokaal beschouwde, en trokken de deur achter ons dicht.
Vervolgens was er taart. Wel drie, zelfs. Iemand had er met slagroom ‘Fuck’ (taart 1) ‘you’ (taart 2) ‘!’ (taart 3) op gespoten. Niets persoonlijks – gewoon een flauwe inside-joke van onze toneelgroep. Zoals we er waarschijnlijk wel meer zullen maken, als we elkaar straks in de gangen tegenkomen. In deze week heb ik weer gemerkt hoe leuk ons clubje is. Ik zal het missen. Maar aan de andere kant zijn er zo veel redenen om te zeggen: ‘Volgend jaar weer.’
De kunst van 