Ik voelde me heel erg jarig vandaag. Dat kwam mooi uit, want dat was ik ook. Van alle kanten kwamen er felicitaties: via WhatsApp, Twitter, Facebook en gelukkig ook nog een heleboel in het echt. Ik vind het wel grappig: iedereen is zo blij voor je, en daar heb je helemaal niets voor hoeven doen. Ja, weer een jaar lang blijven leven, maar dat doe ik met plezier.
Er is drie keer voor me gezongen. Een beetje ongemakkelijk vind ik dat altijd, want wat moet je doen, als jarige? Niks doen staat zo houterig en onenthousiast, maar meezingen is ook vreemd (‘Lang zal ik leven!’). Meestal lach ik maar een beetje en hoop ik dat het bij één liedje gehouden wordt. Verder viel me op dat zestien jaar wordt gezien als een soort mijlpaal. ‘Zo, eindelijk zestien!’ en ‘Nou, mooi hoor, zestien!’, ik heb het heel vaak gehoord vandaag. Terwijl het in feite niks meer voorstelt. Geen legale alcohol of sigaretten meer, waar het toch vaak om draait bij het bereiken van deze leeftijd. (Rustig maar, ik had geen wilde plannen.) Ik vond het helemaal niet erg om op school jarig te zijn. Al mijn vriendinnen waren er en ik had toneel, wat ik altijd heel leuk vind. ’s Avonds nog uit eten met vriendinnen en familie: het was zeker een geslaagde verjaardag!
Oh, en de foto heeft eigenlijk helemaal niks te maken met deze dag. Met een beetje creativiteit zou je het kunnen zien als een soort edelstenenslinger tegen een zwarte muur. Ik kan me echter ook voorstellen dat je dat wel erg vergezocht vindt, dan zal ik je bij deze een beter excuus geven: ik had het te druk met leuke dingen vandaag om een goede foto te maken.
De kunst van 