Met stip de meest gestelde vraag de afgelopen dagen: hoe gaat het met je? Tsja. ‘Mwa’ is het beste woord om het te omschrijven denk ik. Laat ik eerst even terugspoelen naar vlak voor de operatie. Rond kwart voor tien in de ochtend was het zo ver. In een ziekenhuisbed werd ik door lange gangen naar de OK gereden. Vond ik erg grappig, aangezien ik op dat moment nog helemaal niets mankeerde en makkelijk zelf had kunnen lopen. Maar nee, zo ging het altijd, dus nu ook.
Hoe dichter we bij de operatiekamer kwamen, hoe zenuwachtiger ik werd. (Ik probeerde het te verbergen. Lukte me niet.) Eenmaal binnen en op de operatietafel werden mij vragen gesteld. Eerst over de operatie zelf, daarna over totaal andere dingen. ‘Denk maar aan leuke dingen. Heb je een vriendje? Oh, hoe heet hij? Wat leuk, en woont hij een beetje….’ Weg was ik, volledig onder zeil. Goede afleidingsmanoeuvre.
Ik werd wakker en wist waar ik was. Wel dommelde ik steeds nog een beetje weg. Ik at ongeveer 1/4e cupje appelmoes. Die dag en nacht bleef ik in het ziekenhuis, de volgende ochtend mocht ik lekker terug naar mijn eigen bedje. Dertig minuten in de auto voelden als een wereldreis. Eenmaal thuis was het vooral slapen, slapen, slapen. Slokje drinken, tijdschriftje lezen en weer slapen.
En zo zagen de dagen erna er ook ongeveer uit. Mijn keel doet behoorlijk pijn, daar was ik ook wel op voorbereid. Maar het is toch rot. En ongezellig. Ik kan niet zo veel praten, lachen geeft ook geen prettig gevoel. Dus dat mis ik, en daarnaast… Eten. Jeetje, wat heb ik zin om gewoon weer normaal te kunnen eten. Tot nu toe zijn het papjes, prutjes en pureetjes en zelfs dat gaat met moeite. Eén boterham zonder korstjes, in zeker twintig stukjes. En daar doe ik dan ongeveer een half uur over. Het heeft ook wel iets lachwekkends, hoor. Maar kijk toch wel uit naar het moment dat ik ergens lekker mijn tanden in kan zetten, en niet hoef te stoppen met eten omdat het te veel pijn doet.
Kortom: zeur, zeur, zeur. Zijn er ook positieve dingen te zeggen? Jazeker. Ten eerste de vertroeteling hier thuis. Iedereen is lief voor me, vraagt of ik nog iets nodig heb en hoe het met me gaat. Dus bij deze: a very big thank you. Ik heb verschillende kaartjes ontvangen, echt zo lief! ‘Echte’ post heeft toch iets speciaals. Daarnaast zijn er nog wat lieve mensen langsgekomen, dat vrolijkt me zeker op.
Ook jullie bedankt voor alle lieve reacties op de vorige post, jullie zijn super!
Tenslotte hopelijk het grootste positieve punt: nooit meer keelontstekingen en gezooi met die amandelen. Dus met die gedachte kwakkel ik nog even door. Voor de allerlaatste keer.
De kunst van 