#69 PRACTICE, PLEASURE AND A LITTLE PUSH

Vanochtend werd ik wakker door een streep zonlicht die tussen de gordijnen doorscheen. Normaal zou ik daar misschien niet blij mee zijn, om acht uur ’s ochtends. Nu was ik al lang blij dat we vandaag waarschijnlijk droog zouden blijven, als de lucht zo blauw zou blijven als hij nu was. En dat deed hij. Mooi, want er was vandaag geen tijd voor kloteweer. Onze dag op het water bestond voornamelijk uit oefenen, oefenen, oefenen. Om je eerste diploma te halen hoef je er volgens mij alleen maar voor te zorgen dat de boot niet zinkt. (Nee hoor, dat is niet waar. Maar dat eerste diploma heb ik gehaald, terwijl ik achteraf niet echt het idee had dat ik het een beetje onder de knie had.) Voor CWO-2 ligt het iets anders. Er zijn een paar reeksen met handelingen die je snel achter elkaar moet kunnen uitvoeren. Wanneer één handeling uit de reeks mislukt, klopt je oefening eigenlijk al niet meer. En dan probeer je het dus nog een keer. Vandaag vond ook de introductie van Henk plaats, een boeitje met anker dat eindeloos overboord werd gedonderd. Na onze eerste pogingen om hem op te halen, was Henk of onthoofd, of al lang onderkoeld wanneer hij uit het water getakeld werd. Naast het oefenen van man over boord, legden we zo’n twintig keer aan. Eerst op een ‘virtuele wal’ (‘Maar dat lukt niet bij mij, want dan is er geen druk.’), vervolgens hogerwal (‘Boem is ho, dames’), lagerwal en dan nog een paar keer extra omdat er iemand moest plassen. Want als je toch al aan het oefenen bent, kan je maar net zo goed gebruik maken van de situatie, toch? ’s Avonds gingen we vrij zeilen, wat echt precies hetzelfde verliep als vorig jaar: nul wind. We moesten ook nog een rif in ons zeil leggen, ook wel het zeil kleiner maken, ook wel nóg minder wind vangen dan je al deed. En dus niet vooruit komen. Maar wat ook hetzelfde was als vorig jaar: het was heel erg gezellig, we hebben erg gelachen. De lol ging nog even door toen het plan ontstond om te gaan zwemmen. Om tien uur ’s avonds. In een koude sloot. Nee, ik heb vriendelijk bedankt, maar het was wel leuk om te zien. Ik kon het natuurlijk niet laten om iemand een klein zetje in zijn rug te geven. (Hij vroeg er echt om. Hij stond met zijn tenen al helemaal over het randje.) Met alle gevolgen van dien natuurlijk: een achtervolging door het weiland, tackel op het gras en toen lag ik zelf bijna in het water. Gelukkig heb ik best wat overtuigingskracht en kon ik met droge haren naar bed.