Proefwerkweken, ze maken me gek. Wanneer ik vandaag thuis kwam, was ik helemaal op na een leuke maar lange dag. Ik wist dat ik iets moet doen, maar ik was moe en deed het niet. Ik besloot zelfs helemáál niets meer te doen. Klinkt heerlijk en relaxed. Echter, mijn probleem is dat ik er niet van kan genieten. In plaats van dat ik tevreden achterover leun, ga ik me extreem lamlendig en irritant gedragen. ‘Geen zin in’ is ongeveer mijn antwoord op alles. ‘Ik weet niet wat het is hoor,’ zei ik tegen mama nadat ik een tijdschrift dichtsloeg. ‘maar ik heb gewoon nergens zin in.’ Ze had me al een half uur zien zuchten op de bank en wierp een blik op de kamer. Daarin verspreid lagen hoopjes met mijn spullen, van uitgetrokken jassen en schoenen tot schooltassen en pianomappen. ‘Ja, die indruk kreeg ik al.’ Ik begon te lachen. ‘Ga je nog wel een foto maken vandaag?’ zei ze. Ik lachte nog harder omdat ik wist dat ze het antwoord wel kon raden. (Jij niet? Hier is ‘ie: ‘geen zin in’.) Aan de andere kant was het redelijk triest natuurlijk, dat ik zo enorm down was zonder een échte reden ervoor te hebben. Dit besef resulteerde erin dat ik aan het lachen en huilen tegelijk was. Tijd voor een moodchange. Ik ging een stuk fietsen en maakte natuurlijk wel een foto. Ik vond ‘m best toepasselijk, doch een beetje overdreven. Maar dat paste dan ook wel weer bij deze gemoedstoestand.
De kunst van 