Na twee weken in tropisch klimaat ga ik er bij terugkomst stug vanuit dat de lente wel ingezet zal zijn. Dat blijkt een prima recept om dag na dag enigszins teleurgesteld wakker te worden, bij het zien van… Niks. Buiten slechts duisternis, het eerste licht van de dag is noodzakelijk kunstmatig. Ze zeggen dat je ’s avonds niet meer op je telefoon moet kijken vanwege het blauwe schijnsel, maar zo’n artificiële bak lumen op de vroege morgen doet volgens mij ook geen mens goed.
Ze zijn te plots, deze winterse ochtenden. Het contrast tussen donker en licht, warm en koud, het is simpelweg te groot. Het idee mijn benen onder de dekens uit te moeten steken, mijn ijsklompjestenen op het parket, vervult me met weerzin. Het liefst zou ik mezelf tot een bolletje oprollen, het leven voor nader te bepalen tijd begrenzen met die dekens, waarbinnen alles zacht en eenvoudig is.
Soms is dat hoe het gaat. Mijn lichaam stapt uit bed, maar in mijn hoofd brandt slechts een waakvlam. Ik sta op slaapstand, weinig ontvankelijk voor de wereld om me heen. Het uit zich in koude handen, klappertanden en een sjaal annex deken die ik overal met me meesleep. Een morgen gevuld met rillingen en knikjes, terwijl ik cirkel door mijn gedachten.
Er is maar één remedie, namelijk doen wat ik dan het allerminste wil: bewegen. Rennen, trekken, duwen en trappen tot het vuur haar weg tot mijn wangen weer gevonden heeft. Daarna douchen. Heet. Het water die gedachten laten meenemen tot ik weer mijn lijf ben, de duisternis in het putje laten verdwijnen. Terug in de realiteit, waar ik weet dat het gauw weer de zon zal zijn die ’s ochtends door mijn gordijnen komt kijken.
Beetje duister stukje, maar met mij alles prima! Na tien uur ’s ochtends al helemaal.
De kunst van 