Noem het wazig, noem het onscherp. Noem het raar, in een wereld waarin zelfs het schermpje van de magnetron van HD-kwaliteit is. Maar ik vind het wel mooi zo – als een vervaagd, pastelkleurig schilderijtje
Niet voor mij, maar voor vriendinnetje Inge, die vandaag jarig was. Degenen die me gevolgd hebben vanaf mijn allereerste blogpost, 1 januari 2012, weten dat ik deze vlaggetjes al een keer eerder heb gefotografeerd. Wat daaruit blijkt? In twee jaar kan veel veranderen. Maar sommige dingen blijven zoals het was.
Ongeveer zeven weken geleden was ik in Maastricht, en vandaag weer. Het maakte het vakantiecirkeltje wel zo’n beetje rond. Het zou er natuurlijk liever een vakantiespiraaltje van maken, dat nooit ophoudt. Maar aan alle fijne dingen komt een einde. Zo gaat dat nou eenmaal. Het zorgt er ook voor dat je de leuke dingen meer waardeert. Wel probeer ik dat einde zo goed mogelijk te maken. En dat is prima aan het lukken.