Een abstracte foto van mijn middagactiviteit: posters plakken! Je zou misschien denken dat hier verder niet veel over te zeggen valt, maar dan ken je mij nog niet. Zelfs tijdens het uitrollen van meters plakband zijn me dingen opgevallen die ik de moeite waard vind om hier op te schrijven. (Of jij het de moeite waard vindt om het te lezen, laat ik geheel aan jou.)
Komen ze. Vandaag ontdekte ik dat er twee soorten mensen op deze wereld zijn. 1. De mensen (ik noem geen namen) die posters ophangen zien als een willekeurig klusje, qua moeilijkheidsgraad vergelijkbaar met het vervangen van een wc-rol of het smeren van een boterham. Er hoeft maar een minimaal aantal handelingen verricht te worden. Omhooghouden, vastplakken en klaar. Na drie exemplaren gehad te hebben valt het je op dat je met je vieze schoen op de stapel posters staat. Sorry. Zit er een bobbel in het papier, dan strijk je er een keer overheen en doe je vooral alsof je niets gezien hebt. Volgende.
Dan zijn er 2. de mensen die posters ophangen een erg belangrijke taak vinden, die goed uitgevoerd moet worden. (Wederom geen namen.) Eerst moet er worden nagedacht over de precieze locatie van de posters. Op welke manier gaan we ze vastplakken? Wat is efficiënt, maar vooral: wat ziet er mooi uit? Hoe zorg je ervoor dat ze zo strak mogelijk tegen het raam kleven? Moet er plakband langs alle randen of alleen langs de bovenste? Hangen die posters eigenlijk wel waterpas? ‘Nee, die daar niet! Haal hem er maar even af!’ Plakband wordt stevig met de duimen nagestreken, bobbelende exemplaren komen niet door de ballotage. Onbekwame poster-plakkers ook niet, trouwens. ‘Vorig jaar had ik toch twee jongens…’ Nee, alleen serieuze kandidaten kwamen in aanmerking voor de functie. ‘Kijk eens hoe mooi zij dat doet!’
Dus zo zie je maar. Naast het gebruikelijke goed-slecht, brutaal-keurig en noordelijk-zuidelijk is de wereld nog in twee hele andere helften te verdelen. Rest mij één vraag: tot welke behoor jij?
De kunst van 