Op deze laatste zeildag maakten we een tochtje naar Heeg. Onze instructeur vertelde dat hij daar lang niet geweest was, omdat of de wind niet meewerkte, of zijn cursisten niet. Doen we toch iets goed, dachten wij met het oog op CWO-2. ‘Misschien laten we de oefeningen vandaag wel zitten, omdat jullie het toch niet meer gaan halen.’ Met een kleine deuk in het zelfvertrouwen gingen we verder. Nee hoor, het is algemeen bekend dat instructeurs nooit iets vertellen, tot zaterdagochtend half elf. We kunnen dus alleen maar afwachten. Met een een stuk of zeven boten legden we aan in Heeg. Een groot deel van die groep kende ik wel – wanneer je knakworstjes opwarmt op elkaars gasstelletje ontstaat er al snel een warme band, dat snap je. Toch viel vandaag de vraag ‘Hoe heten jullie eigenlijk?’ ook nog wel eens. Beter laat dan nooit, laten we het daar op houden. De weg terug naar de zeilschool had vrij weinig met zeilen te maken. Vanwege verschillende omstandigheden moesten we een heel stuk op de motor varen, wat natuurlijk niet leuk is in een zeilboot. Het gaf ons wel de tijd om onze act voor de bonte avond voor te bereiden. Vorig jaar begonnen we daar een half uur van tevoren mee, maar nu waren we vanaf dinsdag al bezig geweest met het schrijven van een eigen liedje. De motor maakte meer lawaai dan wij, dus konden we luidkeels oefenen. De avond zelf was weer super, met goed voorbereide en geimproviseerde acts, liedjes en vooral heel veel geflauwekul over en weer. Daarna was er feest, waarbij ik mijn laatste beetje stem gaf. Morgen had ik hem toch niet meer nodig.
De kunst van 