Na een lange tijd kwakkelen met keelontstekingen, is laatst eindelijk de knoop doorgehakt. Mijn keelamandelen gaan eruit. En wel morgen.
Zoals je misschien weet ben ik een redelijk ‘stressig’ persoon. Ik denk iets te veel na over ‘wat er zou kunnen gebeuren’, ben een beetje een doemdenker soms. Maar deze keer heeft iets in mij besloten dat ik me geen zorgen zou gaan maken. Het was geen hele bewuste keuze, maar het is zo gelopen – en daar ben ik natuurlijk erg blij mee. Zelfs nu, de avond van tevoren, ben ik nog redelijk rustig. Ik laat het gewoon op me afkomen – meer kan ik toch ook niet doen.
Het is ook absoluut geen moeilijke operatie. Voor de KNO arts een soort routineklusje, en het duurt maar een half uurtje. Als je dan denkt aan mensen die (meerdere) operaties van zes, zeven, acht uur moeten ondergaan… Dan m ik eigenlijk niet mág ik eigenlijk niet eens klagen van mezelf.
(Waarschijnlijk schijt ik morgenochtend wél zeven kleuren, maar daar heb ik het nu even niet over.)
Gisteren besloot ik de informatieboekjes eens door te lezen die ik heb meegekregen toen de afspraak werd gemaakt. Dit had ik natuurlijk ook kunnen laten, om hierdoor eventueel opgewekte spanningen te voorkomen. Echter was ik dan het volgende niet te weten gekomen:
– Tijdens de meeste operaties mag je je gehoorapparaat inhouden, soms ook het kunstgebit
– Tot vier uur voor de operatie mag je je kind nog borstvoeding geven
– Ik mag niet zelf terug naar huis rijden (ik zou eigenlijk willen zeggen: dûh. Maar dat is natuurlijk flauw)
– Ik weet nu hoe ik mijn pijn een cijfer kan geven (en hoe handig, je kan nooit een verkeerd cijfer geven. Want ‘pijn is een persoonlijke ervaring’. Ik zou nooit een tien geven, denk ik, straks spuiten ze me helemaal plat).
Verder ben ik natuurlijk voorzien van vele tips en horrorverhalen vanuit mijn omgeving. Van ‘Oordopjes werken tegen de pijn.’ tot ‘Ik heb op de operatietafel geplast toen ik onder narcose was.’ Fijn, weet ik dus wat ik ga doen van tevoren: tien keer naar de wc.
Vanavond heb ik m’n tas ingepakt (met daarin een fijne pyjama, de Linda Meiden en de Gooische vrouwen DVD-box – ik kom mijn tijd wel door daar) en al mijn armbandjes en kettinkje losgemaakt, keurig zoals het boekje voorschrijft. Het voelt behoorlijk raar, een kale pols, voor het eerst in zo’n drie jaar denk ik.
En dan na de operatie… Ik bereid me voor op veel pijn, dan kan het alleen maar meevallen. Ik kan denk ik een week niet naar school, misschien wat langer. Ik zal mijn tijd moeten opvullen met het kijken van series, het schrijven van blogjes en het lezen van tijdschriften. Hè, wat vervelend nou. Klein nadeeltje: wanneer ik terug ga naar school zal ik een hele bult aan huiswerk en testen moeten inhalen. Maar ook daar ga ik niet te veel over stressen – dat kan nooit bevorderlijk zijn voor het genezingsproces.
Dan ga ik nu New Girl kijken (bevorderlijk voor het afleidingsproces) en vroeg naar bed. Duimen jullie voor me morgen?
De kunst van 