In aanloop naar de verkiezingen werden deze vaak ‘het feest van de democratie’ genoemd. Het zal heus iets te maken hebben met onze liefde voor het algemeen kiesrecht, maar ik vermoed dat we momenteel ieder feest met beide handen aangrijpen, zelfs de symbolische soort. Dat gold voor mij ook: ik ging nog net niet huppelend naar de stembus, mijn lippen voor het eerst sinds tijden gestift, in de kleur van het potlood dat ik hoopte te bemachtigen. Samen met een huisgenoot ging ik stemmen bij een kinderboerderij. Nadat we onze biljetten in een kliko hadden geduwd, konden we de lammetjes aaien. Er lagen er drie tegen het hek, oogjes gesloten, zich van geen commotie bewust. Op hun vacht zat een rode stip, alsof ook zij met zo’n potlood waren ingekleurd.
’s Avonds installeerden we ons op de bank, met bier en popcorn, alsof we naar het Songfestival gingen kijken. Die sfeer heerste er ook tijdens de exitpoll, waar met een klok naartoe af werd geteld. (‘Het is negen uur, de lijnen zijn gesloten.’) Tergend langzaam werd de zetelverdeling bekendgemaakt. (‘VertGauche, huit points!’) Handen gingen de lucht in, handen werden voor monden geslagen. Ik gunde Kaag haar dans op tafel, mijn stem op een nieuwe partij bleek daadwerkelijk een zetel waard. Maar bij het feest van de democratie – zo bleek een dag later – hoort ook een kater. Het echte feest moest nog beginnen. Ik had slechts een uitnodiging verstuurd, en er bleken een hoop gasten aanwezig die ik zelf nooit zou vragen. Ik viste mijn potlood tussen de kussens van de bank vandaan en vroeg me af waar ik het zou bewaren.
De kunst van 