GROEN EN GOUD

Het was een winterdag zoals ieder die wenst: zon, strakblauwe hemel en rijp die kraakt onder je schoenen. Kortom, de perfecte gelegenheid om ons door de vrijdagmiddagmenigte de stad in te werken, op zoek naar outfits die na één feestelijke avond het daglicht niet meer zouden kunnen verdragen. Een themadiner in Leiden – mijn focus was groen.

Bestemming één: So Low – ik ben er nog niet helemaal uit of die naam duidt op de prijs van de spullen, of de kwaliteit ervan. Focus is van groot belang in dit soort winkels, waar ze feestartikelen verkopen, maar ook afwasteiltjes, huidkleurige Spanx en hondenhalsbanden met swarovskikristallen.

(‘Swarovskikristallen’)

Mijn groene filter resulteerde in een mandje vol nepwimpers en glinsterende rokjes (zie boven), maar zorgde er ook voor dat ik regelmatig enthousiast op een item af dook, wat vervolgens wel groen bleek te zijn, maar niet echt bruikbaar, omdat het inderdaad een hondenhalsband met swarovskikristallen was. Of een afwasteiltje.

Dan naar Primark, ontmoetingsplaats van behoorlijk wat ellende. Passief-aggressieve vriendjes en echtgenoten, verkoopsters met lege blikken, jengelende kinderen, oranje foundationvlekken op elk wit t-shirt. Dit alles, omgeven door een symbolische zweetlucht, resulteert in een lusteloze meligheid waar geen ontkomen aan is.

We struinden langs de volle rekken. Lakleren rode rokjes. Shirts – kriebelige stof. Een push-up sportbeha bungelde aan een hanger tussen de goudkleurige sieraden – daar zijn keuzes gemaakt. Tweede verdieping. Warm. Waarom is het hier zo druk? Camouflageleggings voor mannen, bontjassen voor baby’s. Kelder, strings zover het oog reikt. Toch maar zo’n flubberig t-shirt? Lagen die niet hier? Honderden roze pakjes panty’s, neonkleurige bikini’s, peutershirts met de kreet ‘Believe in yourself’. Wat doen al die mensen hier?

We raakten onze focus enigszins kwijt.

Moe. ‘Deze winkel zuigt alle energie uit me,’ verzuchtte ik tegen Mienke. Ze herinnerde me er liefjes aan dat ik de afgelopen nacht om vijf uur nog wakker was, ik door de verstilde nacht naar huis fietste, elk poging tot geluid gedempt door de winter.

Naar huis in eenzelfde roes. Achterbank vol tassen, wij voorin. Ik dacht aan wat ik nog moest doen. Koffers pakken, bijles geven, een verloren uurtje slapen. Leiden, Schiphol, Parijs. Beyoncé zong Etta James, wij zongen mee terwijl we tussen de bomen door de bocht om draaiden, richting de laaghangende zon. Een groene dag met een gouden randje.