week drie: tijd en ruimte

Om halfzeven besluit ik uit bed te gaan. Al vanaf halfvijf lig ik naar het plafond te staren en zelfs op dit uur is dat verspilde tijd. Dus bind ik mijn haren in een poging-tot-staartje en klik ik een lichtgevende band vast rond mijn bovenarm – speciaal voor jou, mam. Met enkel mijn huissleutel in het ritsvakje boven mijn billen trek ik de voordeur achter me dicht.

Naar rechts in plaats van links. De straten zijn donker en verlaten – niemand die mijn rode hoofd zal zien. Ik zet koers richting de Dom.

Een enkele lege bus haalt me in, een veegmachine overstemt mijn muziek. Bij iedere passant vraag ik me af of ze al wakker zijn, of nog steeds. Soms is het overduidelijk, gezien de zigzaggende lijnen die worden afgelegd. Een meisje komt me tegemoet. Ze kijkt verdwaasd op van haar telefoon – vanwege alcohol, of toch dat rode hoofd van mij. Haar benen zijn bloot en haar jas lijkt gestolen. Tenminste – er staat ‘Willem’ op de rug. Ze kan hem natuurlijk geleend hebben. Gekregen, van Willem. Misschien heet zij wel Willem. Wie zal het zeggen.

Misschien loop ik volgend jaar ook door de stad om half zeven, zonder lichtgevende armband maar met een jas waarop niet-mijn-naam staat. Dit jaar behoorde ik tot een andere groep. Op weg naar school kon ik raden wie erbij hoorde en wie niet. Mensen met slechts een rugzak gingen rechtdoor naar de hogeschool. Mensen met tekeningenkokers, hutkoffers of totaal ondefinieerbare objecten onder hun snelbinders sloegen linksaf. (De mensen met blauw haar meestal ook.)

De school hing vol met woorden, beelden, installaties. De kunstacademie was daadwerkelijk vol kunst. Soms ontging het me – één keer dacht ik dat het afval was.

(Sorry.)

(Mijn eigen werk werd vervolgens tot twee keer toe weggegooid door de schoonmakers.)

De lessen gingen van technisch tot uiterst zweverig. Zo maakte ik continuïteitsmontages, maar ook collages met stukjes krant. Ik interviewde klasgenoten en reflecteerde als twee tegenovergestelde spiegels – tot in het oneindige. Ik liep rondjes door de buurt, op zoek naar schaduwen, kleuren en structuren. Ik ontdekte dat ik plezier had in het maken van een analoge powerpointpresentatie of een aquarel met kleuren die gedachtes verbeeldden, op mijn zelfbenoemde knutselmiddagen op dinsdag. Maar dat ik mezelf tegelijkertijd niet meer zo serieus kon nemen. Terwijl het hoe dan ook hard werken was.

Toch heb ik geen spijt, vanwege alles wat ik nu weet en een half jaar geleden nog niet. Vanwege de stad waar ik me, drie uur ’s middags of ’s nachts, dronken of nuchter, met of zonder jas, zo thuis voel. Ik heb leuke mensen leren kennen, quotes verzameld* en heus wel wat geleerd. Dat blijkt alleen al uit het feit dat ik niet meer naar een film kan kijken zonder te denken: dit is echt heel veel werk. Maar bovenal heb ik ontdekt dat de kunstacademie ook gewoon een school is – hoewel het woord ‘gewoon’ er niet lijkt te bestaan.

*Die uitspraken kan ik jullie natuurlijk niet onthouden. Een selectie:

‘De filmindustrie is ook een kwestie van hosselen.’

‘Dat is een heel interessant probleem. Maar daar gaan we het nu niet over hebben.’

‘Hoe dat komt? Daar zal ik vannacht eens van wakker liggen.’

‘Hoe hoog is het Plato-gehalte in jou?’

Bij de Moeder der Vage Vakken: ‘Maximaal één A4. Niet ouwehoeren.’

‘Verticale oriëntatie. Deze foto heeft er geen reet mee te maken, maar ik vind ‘m wel leuk.’

‘Wat is het probleem in de Titanic?’ ‘Dat ‘ie zinkt?’

‘Ik haal mijn inspiratie uit naakte lichamen. En fruit.’

En m’n favoriet, die me bijna doet terugverlangen: ‘Als filmmaker heb je tijd en ruimte in handen.’

Bijna.

Zo zag mijn afgelopen half jaar er dus ongeveer uit. Voor het komende half jaar zijn de plannen in de maak. Eind 2016 wilde ik mijn zaken weer enigszins op een rijtje hebben. Of dat me gelukt is?  Jullie lezen het volgende week. Het is verdorie net GTST.