ZEVENENZEVENTIG DAGEN

Over zevenenzeventig dagen ben ik geen middelbare scholier meer. Dat weet ik omdat 1.) het geregeld paniekerig door de klas geroepen wordt en 2.) ik het net heb nageteld in mijn agenda. Ik wil jullie natuurlijk geen foutieve informatie verstrekken. Toen ik in de brugklas zat, had ik behoorlijk wat ontzag voor de eindexamenleerlingen. In de hoogste klassen, daar zaten de mensen die hun shit voor elkaar hadden. (En de knappe jongens, die zaten er ook.) Met de jaren nam dat ontzag wel wat af, maar ik had nog steeds het idee: in de zesde gaat het gebeuren. Inmiddels ben ik erachter dat dit wel meevalt. Er gebeurt niet per se méér in de zesde. Het is enkel dat alles voor het laatst gebeurt.

Bij scheikunde brouw ik nog één keer toverdrankjes. Zo voelt het na vijf jaar nog steeds – alleen de koperen ketel ontbreekt. Het ziet er allemaal deskundig uit, dankzij die labjassen en –brillen. Ik weet wat ik moet doen en ook ongeveer waarom. Maar stiekem ben ik nog steeds verbaasd wanneer twee kleurloze vloeistoffen samen ineens roze worden. (Of dat voortkomt uit een gebrek aan begrip of een overvloed aan verwondering, laat ik graag in het midden.)

Tijdens filosofie maakten we plannen voor De Laatste Schooldag. Met hoofdletters ja – we hebben allemaal ambitieuze ideeën. Wat er daadwerkelijk van terechtkomt moet ik nog zien, maar de voorpret is al meer dan leuk. Bij Frans plannen we nog even zes toetsen in drie weken. Ik maak nog één keer stampij over iets waar ik het niet mee eens ben. Voor Nederlands zoek ik twaalf samenvattingen op Scholieren.com.

(Nee hoor, ik heb mijn lijst braaf gelezen. Maar mag ik wel even van dit moment gebruikmaken om – ik denk namens de gehele bovenbouw – Kees van der Pol te bedanken? Geen idee wie het is, maar zijn samenvattingen zijn top.)

Mijn agenda wijkt niet van mijn zijde, momenteel. Dagelijks breng ik minstens tien minuten bladerend door, pogend overzicht in mijn hoofd te creëren. Dat lukt soms wel, soms niet. Waar dat geblader sowieso in resulteert, is dat ik vooruit leef. Alles gaat over wat er hierna komt. Over zoveel weken, zoveel dagen. De laatste toetsen, deadlines, examens. Vakantie. En dan daarna: studies*, kamers, lotingen – op naar de tijd van mijn leven.

Ik vind het niet gek dat ik met mijn hoofd al in de toekomst ben. Ik ben wel klaar hier, namelijk. Tijdens leswisselingen erger ik me kapot aan stoeiende brugklassers en vraag ik me af waar die kinderen in hemelsnaam de energie vandaan halen. Vrijwel alles is irritant, saai en vermoeiend. Het is verleidelijk om te denken: in september gaat het gebeuren.

Leven van moment tot moment. ‘Als ik daar ben, dan…’ Dan niks, blijkt vaak genoeg. Eenmaal ‘daar’, blijkt het vaak heel gewoon, en bovendien is er direct wel weer iets anders om naartoe te leven. In die zin is het leven één grote anti-climax, waarin vrijwel niets exact is zoals je verwacht had. Ik zal nooit ál m’n shit voor elkaar hebben. Er is altijd wel een los eindje, twee schroefjes en een moertje waarvan niemand weet wat ermee moet. Ook al heb je heel precies de handleiding gevolgd.

(Gebruikte ik zojuist een IKEA-meubel als metafoor voor het leven? Jazeker.)

Je zou dit kunnen opvatten als pessimistisch, maar zo is het niet bedoeld. Wat ik wil zeggen: ik ben klaar voor de toekomst. Ik heb zin om nieuwe vrienden en herinneringen te maken. Maar ik wil de periode ervoor niet vanzelfsprekend achten. Want achteruit leven doe ik ook. Ik weet zeker dat ik over een aantal jaar zal terugdenken aan leuke momenten op de middelbare school. Werkweken die voelden als extra vakantiedagen, veels te flauwe grapjes over natuurkundige verschijnselen, eindeloze lachbuien tijdens het achtste uur. Maar die herinneringen, daar zit ik nu nog middenin. Dus hoe gewoon het momenteel ook lijkt, ik wil ervan genieten – voor de zevenenzeventig dagen dat het nog duurt.

* Ik had het nog niet echt vermeld hier, maar long story short: het is gelukt. Volgend jaar doe ik Audiovisual Media op de HKU!