Er was sprake van een heus afscheidscomité. Slechts twee man sterk, dat wel, maar toch. Er werd gefilmd en gefotografeerd – ze hielden nog net geen spandoeken omhoog. Mogelijke teksten waren geweest: ‘GAS EROP’, ‘PAS OP, LES 1’, of simpelweg ‘GO TOETIE’ (na zestien jaar nog steeds mijn bijnaam). Na een proeflesje was het vandaag tijd voor the real deal.
Oké, niet écht the real deal, natuurlijk – mijn enige taken waren sturen en gas geven. Maar ik moet eerlijk bekennen: dat vond ik al een hele opgave. Op een leeg marktplein oefende ik met stuurtechnieken: doorgeven en overpakken. (‘Dus, wat heb je geleerd vandaag?’ ‘Doorpakken en overgeven.’ Juist, Milou.) Het werd al donker en begon zachtjes te regenen. Na een stuk of twintig achtjes te hebben gemaakt, ontdekte ik dat we niet helemaal alleen waren. ‘Die gasten zijn gewoon drugs aan het dealen daar,’ zei mijn instructeur, wijzend op twee auto’s die in een hoekje geparkeerd stonden. ‘Ja, zo ziet het er inderdaad uit,’ antwoordde ik lacherig, ‘net als in de films.’ Er werden ramen opengedraaid. ‘Nee, serieus. Dat doen ze hier altijd.’ Er kwamen twee handen naar buiten. Doorgeven en overpakken.
De kunst van 