Een kaart openslaan op een veel te klein tafeltje in een café op de hoek. Mijn wijsvinger zoekend langs de onbekende straten laten gaan, in een poging de plekken te vinden waar ik in mijn hoofd al geweest ben.
Vanaf de veertiende verdieping uitkijken op nog veel hogere gebouwen. Omringd worden door ramen, die een stiekem kijkje geven in de levens die zich daarachter afspelen.
Blij zijn dat ook dat van mij zich tijdelijk hier bevindt. Op deze plek waar de kou fijn aanvoelt. Waar mensen leven op hamburgers of boerenkoolsap, waar er eens per tien minuten wordt gevraagd hoe het met je gaat. Waar de stoep is volgespoten met fluoriserend oranje lijnen, maar niemand lijkt te weten waarom. Waar niemand het ook iets uit lijkt te maken – te druk met het vluchtige stadse bestaan.
De kunst van 