Het waren Mart en ik met z’n tweeën, de afgelopen dagen. Het was niet de eerste keer dat we alleen thuis waren. Desondanks: een week is lang, en Japan is ver. Maar aangezien één van ons inmiddels officieel volwassen is, zou dat toch moeten lukken.
Spoiler: het lukte inderdaad. Ik heb me niet één keer verslapen. Er is niets afgefikt of aangebrand. Ook hebben we niet geleefd op pizza en afhaalchinees. Ik raakte niet in paniek toen ik, dinsdagochtend kwart voor zeven, gebeld werd met de mededeling dat Tokyo zojuist was getroffen door een aardbeving. (‘Ja, dus dat wilde ik even zeggen. Voordat je het misschien op het nieuws zou zien. Maar verder is alles goed, hoor.’)
De keuken werd gepoetst, de boodschappen werden gedaan. Bij het verlaten van het huis waren telkens alle deuren op slot. (En mocht dit niet zo geweest zijn, dan heeft niemand het gemerkt.) We hebben geen uit de hand gelopen huisfeest gegeven. (En mocht dit wel zo geweest zijn, dan heeft niemand het gemerkt.)
De kunst van 