‘Waarom doen jullie dat, eigenlijk?’ vroeg één van mijn brugklassers. We zaten aan het ontbijt, ongeveer anderhalf uur na de ochtendgymnastiek. ‘Het hoort er gewoon bij,’ hoorde ik mezelf zeggen. Maar ik moet in alle eerlijkheid bekennen dat ik het me ook afvroeg, toen de wekker om kwart over zes ging die ochtend. Waarom deden we dit ook alweer? ‘Toen wij zelf brugklassers waren, werden we ook in alle vroegte uit ons bed getrommeld om rondjes te rennen op een grasveld.’ Wat nog steeds geen legitieme reden is om de brugklassers van nu op dezelfde verrassing te trakteren. ‘Maar als je er heel erg mee zit, weet je wat je te doen staat: zelf ook minimentor worden.’
Die ochtend werden de laatste lessen gegeven. Of ja – de laatste van de werkweek. Niet iedereen was daar even enthousiast over. ‘Hierna hebben ze zes jaar lang alleen maar lessen,’ mompelde ik tegen Colette, met wie ik vooraan naast het bord zat. Dat tijdens deze periode de dagen niet meer gevuld zouden zijn met Levend Stratego en waterspelletjes, hield ik ook maar even voor me. Aan het begin van de week drukte ik mijn bruggers op het hart vooral veel te gaan genieten – vandaag kon ik alleen maar hopen dat ze dat gedaan hadden. Volgens mij was het gelukt.
’s Middags speelden we nog wel een spelletje, en wel ‘Knock-out’. Anders dan de naam doet vermoeden, komt daar geen fysiek geweld bij kijken. De leerlingen kregen stellingen voorgelegd, die ze moesten beoordelen als waar of niet waar. De minimentoren waren hier op geen enkele manier bij nodig, wat behoorlijk relaxed was. Met de zon op mijn rug en mijn voeten op het zompige grasveld keek ik toe. De gemoederen liepen hoog op, aangezien dit een van de de laatste momenten was om punten te pakken voor de klas, en zo eeuwige roem te verkrijgen door winnaar van het kamp te worden.
Het touwtrekken vormde de finale-strijd, Alle laatste kracht werd gebruikt, de voeten werden schrap gezet en handen schuurden kapot tegen het ruwe touw. Alles voor de winst. En niet voor niets, bleek uiteindelijk: B1Z had gedurende de hele week de meeste punten verzameld. Het was tijd voor ijs, een prijs en de reis terug. Honderdéén koffers werden over het grind naar de bussen gesleept. Daarin gingen honderdéén leerlingen op weg naar huis. Met een tekort aan slaap en een overschot aan verhalen.
De kunst van 
Genoten heb ik zeker. En nu pas realiseer ik me (na het lezen van dit) dat het nu inderdaad 6 jaar lang elke dag wordt zoals deze eerste schoolweek, maar stiekem vind ik dat niet zo erg. Echt een super leuk stukje en ik ben echt super blij met jouw als minimentor. En het kon ook niet anders dat we zouden winnen. We zijn nou eennaal de beste klas van heel het eckart.
Ha mup! Leuk dat je m’n blog gevonden hebt. Ik vind jullie ook een heel leuk klasje, we gaan er een mooi jaar van maken. B1Z for the win, woohoo!