Het was zondagavond en het ging niet zo goed met mij. Al een tijdje niet. Ik kon gaan slapen; dan zou de volgende dag alles nog hetzelfde zijn. Weer een dag doen alsof er niets aan de hand was, alsof het probleem niet bestond. Ik besefte deze avond – eindelijk – dat het ook anders kon. En dat ik het heel graag anders wilde, al moest ik daarvoor over een behoorlijke drempel heen. Een drempel van praten, toegeven en loslaten, inclusief de emoties die daarbij komen kijken.
Het duurde nog wel even voordat ik sliep.
Maar daarna werd het gewoon weer maandag. Ik werd wakker en de dingen voelden al iets lichter, iets vrolijker. Iets meer zoals het vroeger was en zoals ik hoop dat het weer zal worden. Dat zal nog even duren, en niet altijd makkelijk zijn. Maar ik kom er wel. Met hulp van een heleboel lieve mensen, met kleine stapjes.
Ik trok een mooi jurkje aan. Dat voelde als een goed begin.
Ik kan me voorstellen dat je een beetje schrikt van het verhaal hierboven, gezien het feit dat het nogal afwijkt van de dingen waar ik normaal over schrijf – het bakken van appeltaart, een gesprek met een dronken Belg, of een stel fotogenieke schaapjes in een weiland. Maar het voelde voor mij niet goed om dit hier te verzwijgen, om te doen alsof alles altijd leuk is. Dat heb ik al veel te lang gedaan. Nu dit eruit is, is er weer alle ruimte voor positieve verhalen. Over het bakken van appeltaart, een gesprek met een dronken Belg, of een stel fotogenieke schaapjes in een weiland. Om maar iets te noemen.
De kunst van 
Succes!
Je bent een bijzonder meisje Milou! Komt vast goed; keep on smiling!
[…] aanleiding van wat ik eerder vertelde, wordt de vraag vaak aan mij gesteld. In mijn poging om hier voortaan eerlijk in te zijn, vertel ik […]