Carmen en ik wilden onze vrije zaterdagmiddag eigenlijk spenderen op het terras, maar omdat de rest van Eindhoven dit ook bedacht bleek te hebben, besloten we er maar een shopdagje van te maken. We slenterden wat rond, gingen af en toe een winkel in… We hadden alle tijd. Heerlijk. Toen we aan het eind van de middag op een bankje in de zon zaten, kwam er opeens een man voor ons staan. (Of een jongen? Het was lastig te zeggen. Ik bedoel, waar ligt die grens?) Hij hoorde bij een groep van acht mannen, één van hen gehuld in een roze konijnenpak. Vrijgezellenfeestje, waarschijnlijk.
‘Zo,’ zei de jongen/man, ‘ik ga even zitten.’ Wat hij niet zei, maar waar het eigenlijk wel op neerkwam: schuif eens op. Geen probleem. Hij ging zitten, wij vervolgden ons gesprek. Na een minuut of twee vroeg hij naar onze namen. Die vertelden we hem, want hoewel we de indruk hadden dat hij al behoorlijk wat Juupjes gedronken had, was hij erg vriendelijk. Het verbaasde me niet; hij kwam uit België en vriendelijkheid is volgens mij Belg-eigen. Hij vroeg of we uit Eindhoven kwamen, en of er hier ’s avonds wat te beleven viel. ‘Nou,’ antwoordde ik, ‘dat weten we eigenlijk niet zo goed, want we mogen nog niet uit.’ Het gebruikelijke ‘huh-moment’ vond plaats toen hij naar onze leeftijden vroeg, en wij antwoordden met ‘vijftien’ en ‘zestien’. Waarschijnlijk was dat ook het moment waarop het gesprek voor hem een iets ander doel kreeg. Vonden wij niet erg.
En zo kletsten we nog even over Eindhoven, wanneer we er weg zouden gaan en het wilde leven dat we dan zouden gaan leiden.
(Grapje.)
(Nee, misschien ook niet.)
(Ach… We zien het wel.)
De kunst van 