Ik zag haar weglopen, hoorde haar voetstappen echoën door de verder verlaten gang. Ik had alles geprobeerd, maar ze wilde niets meer zeggen. Ik leunde achterover tegen de kluisjes en liet mezelf naar beneden zakken. Ik zou nooit weten wat ze me had willen vertellen.
Dit is een deel van de film die ik aan het opnemen ben. Filmproject nummer honderd zoveel, inderdaad, maar ditmaal was het een verplichting vanuit school. Met drie vriendinnen besloot ik dat het een dramatische film zou worden – misschien had je het al gemerkt. Spanning en sensatie, woede, verdriet en natuurlijk liefde. En dat allemaal in tien minuten. Close ups vol emotie en langgerekte stiltes, in combinatie met geweldig acteerwerk – het lijkt verdorie GTST wel.
De kunst van 
Verdorie goed acteerwerk ja!