‘Kan jij even pakken?’ riep ik richting Marts kamer. Geen antwoord, de telefoon rinkelde door. ‘Mart!’ snel rende ik twee trappen op, greep naar de telefoon… Net te laat. ‘Jeetje, je kan toch wel even de telefoon opnemen?’ ‘Nee, we zijn bezig!’ ‘Ja, met wat dan? FIFA?’ Ik opende de deur, en trof twee jongens aan, kijkend naar een stappenplan op een laptop en ondertussen klungelend met hun stropdassen. Ik glimlachte. Het had iets liefs, twee van die grote jongens, bezig mannen te worden. Maar duidelijk nog nooit eerder een stropdas gestrikt. Voor alles is er een eerste keer. Het verliep niet geheel soepel. ‘Die plaatjes zijn ook helemaal niet duidelijk.’ Ik waagde een poging, volgde het – in mijn ogen – toch behoorlijk duidelijke stappenplan en eindigde met een redelijk geslaagd resultaat. Al weet ik dat zij het straks, na aankomende gala’s, studentenlevens en de vele stropdassen die daarvoor gestrikt moeten worden, zeker beter zullen kunnen. Maar tot die tijd wil ik het best voor ze doen.
De kunst van 