REMOTE CONTROL

Ken je dat? Je doet heel lang zonder iets, misschien op een ietwat knullige manier. Dan, door een wonder/een aankoop/een ingeving kan je het op een veel makkelijkere manier doen. En dan pas bedenk je: ‘Hoe heb ik ooit zonder gekund?’ Dit heb ik met de afstandsbediening van mijn camera. Ik had eigenlijk een keer op moeten nemen hoe ik het voorheen deed, jullie hadden je rot gelachen. Eerst zet ik mijn statief neer en schroef ik mijn camera erop. Het statief moet precies op de juiste hoogte en afstand staan, de camera moet ver genoeg ingezoomd zijn, zodat je geen witte muren meer ziet naast de zwarte. Ook weer niet te ver ingezoomd, want dan staat mijn hoofd niet op de foto – maar daar kwam ik dan pas na tien minuten achter, dat begrijp je. Vervolgens zet ik mijn kapstok voor de muur, waarop ik scherp stel. Ik stel de zelfontspanner in, ren naar de muur, verplaats de kapstok, trek mijn shirt recht, gooi mijn haar over mijn schouder en oh ja, ik moet ook nog een beetje lief kijken. Dit alles in tien seconden. Ik wist dat er een makkelijkere manier moest zijn en wel ja, ik had gelijk. Een afstandsbediening, dat was de oplossing. De mevrouw in de winkel vertelde dat het heel handig was voor natuurfotografie, maar ik kan ook wel wat andere dingen bedenken die je ermee kan doen. Iemand heel verbaasd op laten kijken, om maar iets te noemen. Of fotograferen vanaf de bank, als je heel lui bent. Nee, dat gaat niet werken denk ik. Ik ben een soort ‘één met mijn camera’ wanneer ik bezig ben. Maar wanneer ik zelf op de foto wil niet meer, dus. En dat scheelt een hoop gedoe.