Als de eerste voorstelling de première heet, noem ik de laatste de finale. En die speelden we vandaag. Het werd de avond die we met de hele groep begonnen om gezamenlijk te eten. (‘Hé, maar jongens, we hebben helemaal geen tafels.’) In een kring, met pizzadozen op schoot. Ik maakte een hoop filmpjes, want we hadden genoeg tijd. We hoefden niets meer te oefenen of herhalen – vanavond gingen we alleen maar genieten. Ik wilde op mijn allerbest spelen, er was tenslotte geen volgende keer meer.
Het werd de avond waarop er tijdens de ijzige stilte die wij als spelers veroorzaakten, iemand in het publiek een boer liet. Wat ik eigenlijk heel grappig vond, maar dat kon ik natuurlijk niet laten merken op dat moment. Ik wist dat mijn vriendinnen in de zaal zaten terwijl ik ze niet eens kon zien. Maar ik hoorde hen zo hard lachen dat het al snel duidelijk was. Ook was het de avond van met je voet in een emmer water gaan staan, van het tiende paar nepwimpers opplakken (ik mag mezelf inmiddels een pro noemen. En dat na één week, die begon zonder enige wimper-ervaring). De avond van in de coulissen je lach inhouden, van dansen op het feest en de avond waarop ik wel tien keer dacht: ‘Oh ja, dit is de laatste keer.’ Maar het dan nog steeds niet helemaal beseffen.
De kunst van 