Terwijl ik dit schrijf zit ik in de trein naar huis. Ik twijfel of dat nog wel de juiste verwoording is, ‘naar huis’. Ik ben op weg naar Son, maar daar woon ik niet meer. Niet meer helemaal.
Twee weken geleden reden we in een volgeladen Volkswagenbusje richting Utrecht. Mam en ik zaten nogal knus op het bijrijdersbankje, Mart zat achter het stuur alsof hij niet anders deed.
Twee weken geleden, maar het lijkt wel een maand. Dat komt omdat ik behoorlijk wat op en neer gereisd ben, de afgelopen tijd. Naar Amsterdam voor een concert en een videoklus. Naar Son voor feestjes en spullen. En naar Parijs, want daar staat tegenwoordig ook een bed waar ik in kan slapen.
Wanneer ik zeg ‘mijn ouders zijn geëmigreerd naar Frankrijk’ klinkt dat meteen heel drastisch. Maar mijn ouders zijn geëmigreerd naar Frankrijk. Mijn complete familie gaat dit jaar het huis uit.
Vorige week stapte ik in de Thalys om te kijken waar mijn vader de afgelopen maand nu eigenlijk geweest was. Het bleek een wijk waar typisch Franse mensen wonen. Die je dus écht met een stokbrood onder hun arm de straat over ziet steken. Die in rap Frans tegen je spreken, omdat ze er vanuit gaan dat jij één van hen bent.
(Dat beschouw ik natuurlijk als een compliment – wie wil er nu geen Parisienne zijn? Al moet ik zeggen dat de illusie gauw verbroken is, wanneer je even niet meer weet wat ‘stokbrood’ is in het Frans. ‘Ehm… Un pain comme ça, s’il vous plaît.’ ‘Une baguette?’ ‘Ah… Oui.’)
Met Mart en drie vrienden ging ik naar Champs de Mars. We keken een voetbalwedstrijd op een enorm scherm onder de Eiffeltoren, maar we zagen vooral veel zingende Engelsen. Ze bleken maar twee liedjes te kennen. In het ene kwam nogal vaak het woord ‘pussy’ voor. Van het andere lied – veruit het populairst – was eigenlijk maar één regel te verstaan. Die werd dan ook massaal meegebruld, en niet alleen door de Engelsen zelf. ‘Don’t take me home!’ galmde het door de Parijse straten. ‘Please don’t take me home.’
Vroeger wilde ik dat alles hetzelfde zou blijven. Het komende jaar zal er juist meer veranderen dan ik ooit verwacht had. Je mag me vragen hoe het allemaal gaat lopen, maar mijn antwoord komt steeds op hetzelfde neer: dat weet ik nog niet. Want ik weet het echt niet, nu vrijwel alles anders wordt. Nu ik twijfel welk huis ‘thuis’ is. Nu ik me regelmatig afvraag waar ik ben, wanneer ik ‘s ochtends wakker word. En soms vind ik het nog moeilijk. Nieuwe stad, nieuwe school, een nieuw familieleven. Een leven dat op allerlei plekken zal gaan plaatsvinden. Aan elkaar geregen via Whatsapp, door foto’s met als bijschrift: ‘Groetjes uit…’
Maar met de dag neemt de onzekerheid af. Kamer gevonden, diploma gehaald. (In die volgorde, ja.) Spullen verhuisd, IKEA-kasten in elkaar gezet. (Al is dat totaal niet mijn verdienste. Cum laude geslaagd voor het VWO, maar een handleiding volgen? Lukt me niet.) Met Colette leerde ik de Utrechtse kroegen kennen – ook niet onbelangrijk. Van haar broer wist ze waar we ongeveer moesten zijn. En volgens mij zijn we ongeveer overal geweest. Om half vijf ’s nachts renden we door een enorme regenbui naar huis, af en toe schuilend in portiekjes, wanneer een bliksemschicht de hemel oplichtte. ‘Over een jaar doen we dit weer,’ zei ze, ‘en dan laat jij me alles zien.’
Vroeger ging ik het onbekende uit de weg. Nu spreek ik de ene dag af in het Vondelpark, met een toekomstige klasgenoot, die ik alleen van internet ken. Ik rijd ’s nachts in m’n eentje door Parijs, zit dan weer met een rugzak vol cameraspullen op een kade in Amsterdam Oost. Ik trap op een vertrouwde fiets door onbekend Utrecht, waar ik me toch al behoorlijk thuis voel.
Dat gevoel wordt alleen maar versterkt wanneer ik met één van de tien sleutels mijn kamerdeur open. De kamer waar de kast staat die mijn opa veertig jaar geleden timmerde. Voor het raam de groene kist die meeging naar de Antillen. Een tafel en een bank uit Son. Aan de balustrade de lampjes die ik al op twee andere kamers heb opgehangen.
Soms was ik bang dat ik nergens meer thuis zou zijn. Maar het tegenovergestelde is waar: ik voel me overal wel op m’n plek. Al is het maar door al die mensen die in Brabant, Amsterdam, Parijs of Utrecht wonen en gezegd hebben: wat er ook is, je kan me altijd bellen.
De kunst van 
Van harte gefeliciteerd met je diploma. Cum Laude slagen: geweldig. En heel veel succes, geluk, plezier en nog veel meer voor de toekomst!
En….je kunt je op heel veel plaatsen thuis en happy voelen😉
Jij kan het weten!
Moving on Milou, maar zo te lezen gaat dat lukken!
Zeker, zin in!
Hee Milou! Wat een veranderingen zeg, maar hoe dan ook een heel mooi nieuw begin waar jij ongetwijfeld weer je eigen draai aan gaat geven zoals alleen jij dat kunt! Vanaf het eerste moment dat ik je in de klas kreeg wist ik al dat jij iemand was die weet wat het is om te leven. En ook al ga je dat nu op veel verschillende plekken doen en is het soms moeilijk, daar kom je wel weer doorheen. Blijf positief en geniet! Met jou verlaat ik ook het Eckart, ons Eckart, en begin ik aan een nieuwe job in Utrecht, met een verhuizing naar Utrecht voor de boeg. Wie weet treffen we elkaar daar, in een van die kroegen waar je bent geweest met Colette of in een andere leuke tent, restaurant, winkel, straat, wat dan ook! En ik hoop dan die vrolijke lach op jouw gezicht weer te zien, zoals ik die de afgelopen jaren heb mogen zien! Het ga je goed, maar ik zie je nog bij de diplomauitreiking! Liefs, Alyssa – voor jou nog een beetje “mevrouw” – van der Vorst.
Hoi hoi! Wat super leuk dat je hier een berichtje achter laat. Ik zit hier met een dikke lach achter mijn computer. Genieten is inderdaad het allerbelangrijkst, maar dat gaat zeker lukken! Ik heb er vooral ook heel veel zin in, alle nieuwe ervaringen! Inderdaad tot volgende week, maar alvast heel veel succes ook met jouw verhuizing & nieuwe baan! Lijkt me leuk om je daar eens tegen te komen (:
Liefs!
Wat een mooie beschrijving van deze periode in je leven. Ik hoop dat er toch nog ergens een basis blijft bestaan waarop je kunt terugvallen. Maar volgens mij komt dat wel goed. Grt aan de familie , Frans
Die basis zal er zeker zijn, daar wordt voor gezorgd ;) Dank je Frans!
Hey Milou, nou je hebt in ieder geval al een eigen plekje, met je eigen dierbare spulletjes om je heen, en eigenlijk heb je 4 plaatsen waar je thuis kunt zijn!!Altijd mensen waar je op terug kunt vallen, in Utrecht, Parijs, Amsterdam en in Son!Dat komt helemaal goed, en als je t ff niet weet ligt er een sleutel voor je klaar!!Maar hoe mooi is dit dat je nu echt een eigen leven gaat hebben met alle nieuwe ervaringen en als je dorst hebt staat de ice-tea voor je klaar😜 Als ik in Utrecht ben, en daar kom ik nog wel eens kom ik n bakkie drinken, dikke xxxala er spelfouten in staan, ik kon mijn bril ff niet vinden😜😂
Precies, heb er alle vertrouwen in! En heel veel zin om eraan te gaan beginnen! Thanks lieve Yvonne, en kom inderdaad snel een keer langs! Xxx
Mooi stuk Toetie, groeten uit Madrid…….
Kus terug!