BUITEN DE HOKJES

Donderdagochtend, kwart over acht. De collegezaal stroomt vol met leerlingen die liever nog in bed lagen. Sterker nog: leerlingen die liever niet meer op de middelbare school zaten. Want dat is volgens mij algemeen bekend: in het eindexamenjaar zijn de meesten er wel klaar mee.

Omdat het me zinloos lijkt een heel jaar in die modus te hangen, wil ik het graag anders benoemen: ik ben er klaar voor. Klaar voor iets nieuws, iets creatiefs, en iets waar ik hoop al mijn passie in kwijt te kunnen: de kunstacademie, richting film/documentaire.

Natuurlijk ging er wat gepeins aan die keuze vooraf. Want zou ik goed genoeg zijn? Is het wel een goed plan? Het antwoord op vraag één blijf ik jullie schuldig, maar op die tweede vraag zeg ik volmondig ‘ja’. Want ik wil ‘wat als-situaties’ voorkomen. Dit is het moment waarop ik mijn leven kan gaan inrichten zoals ik dat wil. Wanneer ik die kans nu niet benut, blijf ik me misschien wel mijn hele leven afvragen: wat als ik het wel geprobeerd had?

Ik heb dus besloten om alle twijfel opzij te zetten en ervoor te gaan. Toen het vanaf 1 oktober mogelijk was om je in te schrijven, heb ik dat direct gedaan. Dat lijkt misschien wat voorbarig, aangezien ik hoe dan ook pas in september 2016 zou beginnen. Maar er komt meer bij kijken dan een aanmelding via Studielink en het inscannen van een pasfoto. Ik moet namelijk toelating doen, waarbij er sprake is van verschillende rondes. Ik zie meteen Idols-achtige taferelen voor me, inclusief ellenlange rijen op de toelatingsdag, waar je een nummer krijgt dat je op je buik moet spelden. En dan maar hopen dat ik geen Gordon tegenkom.

Tot zover mijn fantasie. In werkelijkheid moet je een motivatiebrief schrijven, een opdracht maken, een portfolio laten zien, of op de academie zelf iets komen doen. De momenten waarop dat moet gebeuren, zijn nog niet bekend. Ook verschilt het per academie welke van die dingen je moet doen. Ik ben namelijk van plan me er bij twee aan te melden: de HKU (Utrecht) en de AHK (Amsterdam). Maar, zo bedacht ik me, het zou sowieso geen kwaad kunnen om veel creatieve dingen te gaan doen dit jaar. Ik vind het toch leuk om te doen, en daarnaast kan ik op die manier oefenen en een portfolio opbouwen.

Wat er in zo’n portfolio hoort te zitten? Ik heb geen flauw idee. Ik weet niet wat ‘goed’ is, of ‘de bedoeling’. Ik denk ook niet dat die termen (kunnen) bestaan op zo’n opleiding. Tenslotte, wat de één kunst vindt, vindt de ander afschuwelijk. Ik weet niet wat ervoor zal zorgen dat ik toegelaten wordt, dat ik een vinkje krijg in alle hokjes. Of juist erbuiten – we hebben het immers over de kunstacademie.

Buiten de hokjes, daar bevind ik me graag. Later (als ik groot ben) wil ik geen films maken met als voornaamste intentie ‘dat iedereen het maar mooi vindt’. Ik wil datgene vastleggen wat voor mij belangrijk is en waar ik iets bij voel. Dat is misschien een geromantiseerd beeld, want je verkeert niet altijd in de positie waarin je precies kunt maken wat je zelf wilt. Maar ik denk dat het wel mijn uitgangspunt moet zijn. Alleen op die manier zullen het films worden die mensen iets doen: als het mij – degene achter de camera – ook iets doet. Bovendien laten zulke projecten het beste zien wie ik ben en waar ik voor sta. En aangezien ik op grond daarvan aangenomen hoop te worden, wil ik met die insteek mijn portfolio opbouwen.

En dus ben ik bezig met projecten die ik leuk vind. Waar ik veel energie insteek, maar minstens zoveel energie uithaal. Die als gevolg hebben dat er altijd een notitieboekje naast mijn bed ligt. En dat ik daar dan om twee uur ’s nachts iets in krabbel, en zo zeker weet dat het de volgende dag niet vergeten zal zijn. Waarna ik met een duffe glimlach in slaap kan vallen.

Donderdagochtend, kwart voor negen. In de collegezaal trilt mijn telefoon op de klaptafel voor me. Ik heb een mail van de HKU, waarin staat dat het eerste vinkje gezet is: mijn pasfoto is goedgekeurd.