#287 CATS

Ik houd niet echt van katten. Of eigenlijk houd ik echt niet van katten, gezien het feit dat hun aanwezigheid bij mij binnen een kwartier resulteert in rode vlekken, branderige ogen en de neiging om alle ramen open te zetten, op zoek naar frisse lucht. Toch lijken ze telkens weer terug te keren in mijn leven, zij het in de vorm van deze lucky cats. Zo’n twee jaar geleden belandde er één uit Hongkong op het aanrecht, waar hij een hele tijd zenuwachtig met zijn poot heeft staan zwaaien. Het leverde geregeld rare blikken van bezoekers op, aangezien het raam naast de voordeur er zicht op biedt. Ik heb menig postbode fronsend zien kijken naar die kat die daar pontificaal stond te wapperen.

Al vrij snel begaf hij het – geen zin meer om te zwaaien. Het ding was inmiddels een begrip geworden binnen de familie, er moest dus een vervanger komen. Het moment dat hij werd bezorgd zal ik niet snel vergeten. Mijn vader had zich een béétje vergist in de maat. Het ding was enorm. Oh, wat heb ik gelachen toen we hem uitpakten. Nee, voor dit exemplaar was er geen plek op het aanrecht. Hij staat ergens bescheiden in een hoekje. Wat niet wil zeggen dat hij niet opvalt, overigens, gezien de gouden kleur en de hoogte van zeker veertig centimeter.

Sinds een paar dagen kan er nog een kat aan de collectie worden toegevoegd. Al kan hij ook door voor Hamtaro, moet ik zeggen. Klik hier als dat niet direct een belletje doet rinkelen. Het ding zelf klingelt er in ieder geval lekker op los. Hij moet ook iets om de aandacht te trekken. Zijn poot houdt hij tenslotte stijf.