Ik zweer je dat ik niet zenuwachtig was. Dat kan ik echt in alle eerlijkheid zeggen. Daarnaast zal ik eerlijk zeggen dat ik het ook niet per se leuk vond, die drie inentingen. Maar het zou vast wel meevallen en bovendien was het voor een goed doel: de vakantie naar Indonesië. Ik ging dus rustig zitten. Ik kreeg drie prikjes, drie pleistertjes, en klaar – niets aan de hand.
Dacht ik.
Ik moest namelijk nog even wachten tot de rest van de familie ook aan de beurt was geweest. Dat duurde zo’n vijf minuutjes. Vervolgens werden er nog wat dingen overlegd. En vanaf dat moment begon ik me een beetje raar te voelen. De kamer werd alsmaar waziger en de geluiden leken steeds verder weg. ‘Ja, ja, Milou,’ dacht ik, ‘stel je niet aan. Als je dat maar hard genoeg denkt, ga je het je inderdaad inbeelden.’
‘Kan het kloppen dat ik een beetje duizelig ben?’ vroeg ik, toen we aanstalten maakten om te gaan. Zelfs mijn eigen stem klonk vreemd. De verpleegster keek mijn kant uit. Blijkbaar had ook zij het idee dat ik de auto niet zou gaan halen. ‘Ho, kom maar hier!’ zei ze, waarna ze me vastgreep. Net op tijd.
Dus daar lag ik dan, met mijn benen omhoog op de behandeltafel. Het lichte gevoel in mijn hoofd maakte me lacherig – ik stelde me voor dat het zo zou voelen om high te zijn. Dus hoe je het ook wilt stellen, ik was sowieso een ervaring rijker.
De kunst van 
Oh oh, ik moet binnenkort ook inentingen halen :p
Nou geloof je me natuurlijk niet als ik zeg dat het echt wel meeviel?