Voor mij zijn er twee rustige weken aangebroken op school, maar de eindexamenklassen hebben het nog veel beter getroffen. Ik krijg de indruk dat het voor hen een kwestie van uitzitten is. Aangezien ik in één huis woon met een eindexamenkandidaat, kan ik hier een redelijk goed beeld van vormen, lijkt me zo. Ik weet namelijk dat er voor hem geen sprake meer is van huiswerk of overhoringen. Ook aan de activiteitendag die vrijdag plaats zou vinden, hoeft hij geen deel meer te nemen. Nadat vandaag de laatste bel had geklonken, waren alle eindexamenkandidaten dus vrij. Dit vervroegde weekend moest natuurlijk gevierd worden. En zo stond, op een ogenschijnlijk gewone donderdagavond, heel HAVO-5 in de achtertuin.
(Nee, dat is onzin. Het waren een paar vrienden van mijn broer.)
‘Waarom kwam je er niet bij zitten?’ werd me de volgende dag gevraagd. Nou, ten eerste omdat ik die ochtend wél gewoon om half zeven op had moeten staan. Maar vooral omdat ik door de aanwezigen nog altijd word gezien als ‘het zusje van’. Het lieve, brave, leergierige zusje van. En het zou raar zijn als zij opeens op het avondje van haar broer zou opduiken.
Hoewel ik meestal mijn best probeer te doen dit imago van me af te schudden, besloot ik het er nu maar bij te laten. Ik leek het te bevestigen zelfs, door om half tien al naar bed te gaan. Maar van slapen kwam het nog een lange tijd niet. Mijn slaapkamer grenst namelijk aan de achtertuin. En al waren het maar een paar vrienden, ze maakten lawaai voor heel HAVO-5.
De kunst van 