Sinds kort ga ik eens per week zwemmen. ‘Going on a stupid walk for my stupid mental health,’ dat idee, maar dan onder water. Niet in ijswater trouwens, zoals nu de trend is, want ik denk dat mijn mentale gezondheid daar ook van onder het nulpunt zou dalen. Gewoon in een binnenbad. Het blijkt een fascinerende biotoop. Dat kan overigens ook komen doordat je tijdens het zwemmen geen andere opties hebt dan rondkijken en naar je eigen gedachten luisteren – iets wat ik niet al te vaak doe – en als je iets maar lang genoeg bestudeert, wordt het vanzelf interessant.
Het gehele gebouw is uitgevoerd in de kleuren Hansaplast-roze, ooit-wit-geweest-geel en het verplichte zwembadblauw. Bij de balie zit een vrouw die me telkens ‘veel plezier’ wenst, waardoor ik me realiseer dat ik mensen steevast ‘veel succes’ wens als ze gaan sporten. Het is altijd drukker dan ik verwacht. Een keer maakte ik de fout om op woensdagmiddag te komen. Mensen met kinderen weten dat kinderen dan vrij zijn en er dus zwemles is, mensen zonder kinderen weten dat niet en komen zo bij de douches klem te staan tussen twintig rondglibberende lijven, en hun ouders op van die blauwe plastic schoenhoezen. Maar ook op een doordeweekse ochtend zijn er dermate veel mensen dat ik me afvraag: hebben jullie niets beters te doen? Om me een half baantje later te realiseren dat zij dat waarschijnlijk ook over mij denken.
In het water wordt mijn aandacht eerst even gegijzeld door de muziekkeuze – Hollandse hits of pop opgevoerd met een technobeat – die me doet afvragen wanneer het zwemmen op akoestische gitaarmuziek is. Daarna is er ruimte voor allerhande gedachten.
‘Zou die badmeester hopen dat er eens iemand verdrinkt, zodat hij eindelijk iets mag doen?’
‘Het zwembad is net een snelweg: te trage mensen op links, te ongeduldige mensen op rechts, mensen die te lang twijfelen met invoegen, mensen die vergeten hun knipperlicht te gebruiken.’
‘Hoe vaak is dit water al door iemand ingeslikt en weer uitgespuugd?’
Het werkt overigens goed, dat zwemmen. Mijn gedachten blijven weliswaar werken, maar ik blijk mijn lijf te kunnen laten denken dat het vakantie is.
***
Op 8 maart verschijnt mijn boek ‘Niet bepaald sexy’. Je kan er hier meer over lezen, hier kan je het alvast bestellen.
Heerlijk verhaal Milou.
Hartelijke groeten, Johan Hoekstra.
Marlou in de bocht. Oeps in het water. Leuk.
In dat zoute water bevalt zeker beter.