De natuur heeft ons tot stilstand gemaand. Ze drong ons steeds verder de huizen in. Nu zitten we binnen, terwijl zij buiten de lente van start laat gaan. De lucht is te blauw, de zon te uitnodigend.
Ik ben bij mijn ouders, al bijna twee weken. We maken wandelingen door de wijk, met beleid. In verontschuldigende bogen lopen we om elkaar heen. ‘Sorry dat ook ik dit moment heb gekozen om mezelf uit te laten.’ Maar ik ben blij dat het mag – de natuur leidt ook af. Waar in Utrecht de buurman voor mijn raam staat te roken, word ik hier door uilen begluurd. Mam wijst me op het geluid van openknappende dennenappels, op roze hemels. ‘Toetje, kom eens kijken.’
Het is fijn bezig te mogen zijn met kleine dingen. Want we zitten binnen en het grote nieuws past in geen enkel huis, niet de hele dag, niet zonder barsten in de muren te veroorzaken. Vaker dan zou moeten laat ik de cijfers toe, verdwijn ik in een eindeloze put liveblogs. Maar steeds probeer ik weer op de lente te focussen – al is het vanachter een raam.
De kunst van 
mooie woorden!
Dankjewel Noor, hang in there!
Mooi geschreven Milou. Blijf gezond, en doe de groeten aan je ouders.
Dankjewel Monique, de groeten terug voor jou en Fer!